احساس لبریز شدهی کیهان و رقص مضرابها
«پَردگِیانِ باغِ سکوت» پر بود از احساسِ لبریز شدهی کیهان و تکنیکهای نابِ نواختن.
خبرگزاری تسنیم – یاسر شیخی یگانه
وقتی آنان «همایون» و گاهی «شور» مینواختند، هیچ کسی از جایش جُم نمیخورد. تمام تلاشمان این بود که کمترین پلک زدن را داشته باشیم تا مبادا لحظهای از کنسرت را حتی به اندازهی «پِلک بر هم زدنی» را از دست بدهیم. پهلو به پهلو شدنِ تماشاگران در این کنسرت در کمترین میزان ممکن قرار داشت. صدای پِچ پِچهای درِ گوشی تمرکز کسی را بر هم نمیزد. همه گویی یک نفر بودند و آن یک نفر هم به خوبی میدانست برای چه به تالار وحدت آمده است.
از همان مضرابهای آغازین و از همان نخستین آرشهای که بر کمانچه کشیده شد، هر شنونده و بینندهای میتوانست تشخیص دهد که این یک کنسرت عادی یا یک دورهمیِ ساده نیست.
«من معمولا قبل از آغاز کنسرت حرف نمیزنم اما به هر حال اینجا ایرانه و باید صحبت کرد. دوست دارم با حرف زدن هم با شما ارتباط بگیرم. خیلی خوشحالم که اینجا هستم و در ایران کنسرت میدهم. برنامه را با دستگاه «همایون» آغاز میکنیم و پیشدرآمدی از ساختههای علی بهرامیفرد، سپس رِنگی از هادی آذرپیرا مینوازیم و در ادامه و در طول تمام قطعات من و استاد افقه در خدمت شما هستیم».
این سخنان ابتداییِ کیهان کلهر بود. او که پس از چندین سال به ایران آمده تا تور کنسرتهایش در ایران را برگزار کند؛ در این شبها یکی از با کیفیتترین اجراهای موسیقی ایرانی را در شهرهای مختلف به روی صحنه میبُرد. تور کنسرتهای کلهر اکنون به نقطه عطف خود یعنی اجرا در تهران و تالار وحدت رسیده است.
مخاطبان موسیقی ایرانی در سالهای گذاشته حسرت شنیدن صدای کمانچهی کیهان کلهر را میکشیدند و مجبور بودند اجراهای این موزیسین ایرانی را از طریق شبکههای اجتماعی و دنیای مجازی دنبال کنند؛ اجراهایی که کم هم نبود و هر بار در یکی از نقاط دنیا و با یکی از چهرههای موسیقی جهان شکل میگرفت.
بیشک در یک دههی گذشته کیهان کلهر به جهانیترین چهرهی موسیقی ایران تبدیل و کسانی که در شبهای گذشته به کنسرت کیهان کلهر رفتند به خوبی علت این امر را بار دیگر درک کردند.
اجرای «پَردگِیانِ باغِ سکوت» هر چند در گامِ نخست با لغو اجرایش در نیشابور مواجه شد اما در شهرهای دیگر مانند کرمانشاه، خرمآباد و گرگان به خوبی برگزار شد و حالا نوبت به 9 شب اجرا در تالار وحدت رسیده است؛ اجراهایی که به دلیل استقبال علاقهمندان همواره تمدید میشد تا در نهایت به 9 شب اجرا در تالار وحدت رسید.
ما در نخستین اجرای کلهر در تالار وحدت به دیدارِ «پَردگِیانِ باغِ سکوت» رفتیم. این جرا پر بود از تکنیک و احساس؛ تکنیکی که نشان از تسلط هر چهار نوازنده و احساسی که نشان از یکدل بودنِ آنان داشت.
«سرمست» آغازی بود برای این اجرا و «پریشان» رِنگی بود تا همه را سرِحال بیاورد. «چهارمضراب» پر بود از ویژگیهای آثارِ کیهان کلهر و «طرقه» یاد آورِ «شب، سکوت، کویر» بود.
آنان که موسیقی ایرانی را جدی دنبال میکنند میدانند که کیهان کلهر با اثرِ «شب، سکوت، کویر» به موسیقی ایرانی معرفی شد. کلهر با این اثر توانست جای خود را در میان اهالی موسیقی باز و خود را به عنوان آهنگسازی نوگرا و البته متکی بر اصالتها معرفی کند. «شب، سکوت، کویر» قطعهای داشت به نام «طرقه» که این بار هم کیهان کلهر یادِ آن قطعه و آن آلبوم را برای مخاطبانش در تالار وحدت زنده کرد.
همهی ما کیهان کلهر را به عنوان نوازنده و آهنگسازی میشناسیم، اما انتشار قطعهای از او در سالهای گذشته با عنوان «آخ لیلی» وجههی دیگری از کلهر را به همراه داشت. او در این قطعه به زبان کُردی آواز خواند تا به طریقی دیگر احساسِ خود را نشان دهد؛ احساسی که به قول حسین علیزاده لبریز شده است. این بار هم در تالار وحدت کیهان کلهر مخاطبانش را از آوازِ خود بینصیب نگذاشت و با ملودی کرمانجی و کلامی محلی برای دقایقی آواز خواند.
کمانچه نوازیِ کلهر در این اجرا تنها یک نوازندگی ساده نبود. او با کمانچه هر کاری که خواست کرد. گاهی آنچنان با شور و احساس مینواخت که گذر زمان برای مخاطب فراموش میشد و گاهی با کمانچهاش فضاهایی صوتی و متفاوت ایجاد میکرد؛ گاهی هم آرشه را بر زمین میگذاشت و زخمههایی بر سیمهای سازش مینواخت تا هر چهار نفر زخمههایی رقصنده بر سازهایشان بزنند.
در بخشهایی از اجرای «پَردگِیانِ باغِ سکوت» هر کدام از سازها نغمهای مجزا سر میدادند و در مجموع همهی این نغمهها قطعهای شنیدنی میشد. گاهی هم تار و سنتور و کمانچه قطعهای واحد مینواختند اما تنبک ریتمی دیگر مینواخت و این درست یکی بودن در عینِ یکی نبودن بود.
همهی اینها باعث شد که پایان اجرای قطعههای اعلام شده در بروشور، پایانِ کنسرت نباشد و تماشاگران دقایقی ایستاده دست بزنند تا بار دیگر گروه به روی صحنه بیاید و قطعهای بنوازد.
این بار کلهر به سراغ موسیقی آذری رفت و «آیریلیق» را نواخت.
انتهای پیام/