چرا هند باید به شرق نزدیک‌تری توجه کند

به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، اقتصاددان ایکزیم بانک، راهول مازومدار، در روزنامه بیزنس لائین مقاله‌ای را تحت عنوان فوق به چاپ رسانده که در بخشی از آن آمده است: هند اخیراً با ایران قراردادی را جهت توسعه بندر چابهار امضاء کرد. قرارداد دیگری راجع به احداث کریدور سه جانبه تجاری و اقتصادی نیز امضاء گردید. این ارتباط یکی از مهم ترین اقدامات می باشد. هند از این طریق می‌تواند نه تنها به افغانستان بلکه به مناطق بزرگ‌تر آسیای میانه نیز دسترسی داشته باشد. این اقدام از این نظر نیز مهم است که هند مجبور است در این منطقه با نفوذ چین مقابله کند.

اگرچه در خصوص آسیای میانه پیشرفت هایی بدست آمده است اما از نظر سرمایه گذاری هند در همسایه فوری این کشور اوضاع رضایت بخش نمی باشد. کشورهای کامبوج، لائوس، میانمار و ویتنام طی چند سال گذشته برخوردار از نرخ رشد بیش از 5 درصد تولید ناخالص ملی بوده اند در حالی که این رقم برای اقتصاد جهانی فقط 5.2 درصد بوده است. جالب توجه است که نرخ رشد میانمار و ویتنام بیش از همه و به ترتیب 5.8 درصد و 6 درصد بوده است.

دولت هند در سال 2014 سیاست اقدام در شرق را اعلام نمود. هدف این سیاست اعطای توجه بیشتری به این منطقه بود.  اما هیچ ارتباط مهمی تجاری با این منطقه صورت نگرفته است. چهار کشور مذکور مقدار قابل توجهی سرمایه گذاری مستقیم خارجی را جذب نموده اند. سرمایه گذاری مستقیم خارجی در این کشورهای از 3.13 میلیارد دلار در سال 2011 به 7.38 میلیارد دلار در سال 2015 افزایش یافت. قسمت عمده این سرمایه گذاری (6.60 درصد) به ویتنام رفت. میانمار 3.25 درصد سرمایه گذاری را به خود اختصاص داد.

جالب توجه است که دو کشور ویتنام و میانمار دارای فرصت های عظیم برای هند نیز می باشند. شایان ذکر است میانمار، کامبوج و لائوس بعنوان «کشورهای کمتر توسعه یافته» توصیف می شوند و لذا طبق برنامه «هر چیز غیر از تسلیحات» اتحادیه اروپا سود می برند. این کشورها برخوردار از دسترسی عاری از عوارض و عاری از سهمیه به صادرات محصولات اتحادیه اروپا هستند.

بعلاوه، ویتنام به همراه 11 کشور دیگر عضو قرارداد مشارکت ترانس پاسیفیک (تی.پی.پی.) است. این کشورها 26 درصد از مجموع تجارت جهان را به خود اختصاص می دهند. این کشورها نیز به محصولات تولید شده در ویتنام دسترسی فاقد عوارض اعطاء خواهند کرد. میانمار می تواند بعنوان دروازه ای برای کل منطقه آسه آن عمل کند و شرکت های هندی علاوه بر استفاده از بازار محلی این کشور می توانند به بازارهای کشورهای عضو تی.پی.پی. نیز دسترسی داشته باشند. این کشورها شامل استرالیا، برونئی، کانادا، شیلی، ژاپن، مالزی، ماکزیک، زلاندنو، پرو، سنگاپور، آمریکا و ویتنام می باشند. هند می تواند به همه کشورهای آسه آن نیز دسترسی داشته باشد.

ارتباط اقتصادی بین هند و چهار کشور یادشده رضایت بخش نیست. سرمایه گذاری هند در میانمار و ویتنام در سالهای 2011 و 2015 به ترتیب 1.1 میلیارد دلار و 2.2 میلیارد دلار بود و سهم هند در مجموع سرمایه گذاری در این منطقه فقط 4.2 درصد بود. میزان واردات هند از این کشورها از سال 2010 در حدود 2 درصد ثابت بوده است.

حقیقت این است که چین در این کشورها جایگاه چشمگیری بدست آورده است اما اروپا و آسیا و پاسیفیک نیز عقب نمانده اند. در این منطقه احساسی ایجاد شده است که هند فرصت را از دست داده است.

این یک واقعیت است که اقتصاد خوب سیاست خوب است. هند باید تلاش کند که با این چهار کشور ارتباط هر چه بیشتری داشته باشد.

دولت هند در سال 2014 تمایل خود را جهت تشکیل صندوق توسعه طرح ها به مبلغ 5 میلیارد روپیه اعلام نموده بود. هدف این صندوق تشویق سرمایه گذاری در این چهار کشور بود. اما در این زمینه کاری انجام نشده است.

طرح نظام ترابری چند منظوره کالادان در سال 2008 در نظر گرفته شده بود. قرار بود ایالت های شمال شرقی هند از طریق این کریدور به بندر سیتوه میانمار مربوط شوند. اما این طرح با تاخیر روبرو گردید و لذا هزینه احداث آن نیز بالارفته است.

با در نظر گرفتن شرایط جغرافیایی سیاسی بسیار مهم است که از این تنبلی در سطح دولتی صرفنظر شود. در برخی محافل در خصوص تکمیل به‌موقع طرح بندر چابهار نیز تردیدهایی وجود دارد که این حالت باید اصلاح شود.

نشست سران کشورهای آسه آن طی چند ماه آینده در لائوس برگزار خواهد شد. هند نیز در این نشست شرکت خواهد داشت.

انتهای پیام/