کار راهاندازی با دروغپردازی
باید بدانیم اساس پاکسازی جامعه از دروغ افزایش اعتماد و شفافسازی بین مدیران و مردم جامعه است موضوعی که بارها و بارها از جانب بزرگان کشور مورد تأکید قرار گرفته است.
به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، ساعت 8:30 صبح بود. برای انجام یک کار اداری به یکی از سازمانهای کشور مراجعه کرده بودم، قاعده کار بر این است که تا این ساعت همه کارمندان پشت میز خود حاضر باشند. اما متأسفانه به غیر از یکی دو نفر کسی پشت میزش نبود. وقتی علت را پرسیدم گفتند همکاران صبحانه میخورند. یک حساب سر انگشتی کردم، دیدم اگر بخواهم با همین روند منتظر بمانم در خوشبینانهترین حالت زودتر از ساعت 10 کارم راه نمیافتد. درست نبود، اما وقتی دیدم که کارم اصولی و درست پیش نمیرود تصمیم گرفتم یک دروغ به اصطلاح مصلحتی بگویم و کارم را پیش ببرم.
جالب اینجاست که با این دروغ کارم سریع و در اندک وقت ممکن هم انجام شد. این موضوع در اکثر فعالیتهای اداری ما نهادینه شده است. ارباب رجوع برای اینکه کارش در این سیستم تنبل اداری سریع انجام شود هر دروغ ممکن را از مریضی بچه گرفته تا فوت عمه و دایی کنار هم میچیند به امید اینکه کارش زودتر یا حداقل در زمان منطقی آن انجام گیرد. گاهی بعضی چیزها که اپیدمی میشود ظاهراً کسی را به تب و لرز نمیاندازد و کسی هم نگران آنها نمیشود اما واقعیت این است که خطر آنها حتی از اپیدمیهای میکروبی هم بیشتر است. «اپیدمی دروغ» در ادارات و سازمانها یکی از این همهگیریهای خطرناک است. دروغ گفتن برای افراد مثل غذا خوردن و آب نوشیدن شده است و این اتفاق بد، علتهای متعددی دارد که باید اگر دلمان به حال جامعه دروغگو داشتن میسوزد در جهت بر طرف نمودن آن اقدام کنیم.
اپیدمی دروغ اداری
به راحتی دروغ میگوییم و در مقابل شنیدن حرفهای دروغ با ایمان به دروغ بودن آن هیچ عکسالعملی از خود نشان نمیدهیم. کارمندی که پشت میز نشسته است میداند که ارباب رجوع دروغ میگوید تا مشکلش حل شود اما برای او ارجحیت بیشتری قائل است. البته فضای آلوده ادارات مسلماً ناشی از مسائل اجتماعی است و این اپیدمی را نمیتوان خارج از فضای عمومی جامعه مورد بررسی قرار داد. اما نکته اصلی این است که چرا فضای ادارات و سازمانهای ما تا این حد آلوده به دروغ شده است؟ چرا برای انجام امور خود که از وظایف ذاتی کارمندان و مجموعه اداری است باید این همه دروغ سر هم کنیم؟ و چرا زمانی که صادقانه اقدام میکنیم همان کارمند و مجموعه برای ما اهمیتی قائل نیستند؟ اینها و سؤالات بسیاری که در این زمینه وجود دارد باعث شده است که مسئله دروغ در ادارات را جدی بگیریم زیرا آنجا با سلامت اداری روبهرو هستیم.
شما نمیتوانید فضای آلوده به دروغ در محیطهای کاری و اداری داشته باشید و بعد انتظار داشته باشید که رشوهخواری کاهش یابد و کاغذ بازی از میان برود، زیرا بنیان و اساس بسیاری از فسادها همان رواج دروغگویی و کاهش قبح آن است. فضای اداری که گاهی نیستی و هستی یک خانواده به درستی و صحت انجام کار و سرعت و دقت آن بستگی دارد نباید با دروغگویی آلوده شود و شاهد از میان رفتن اعتماد بین اقشار جامعه به سازمانها و ادارات باشیم. در این جا لازم است مدیر به عنوان رکن اساسی و مسئول اقدامات و فعالیتهای مجموعه به این موضوع دقت کند و فرایند اجرای کارها را به دقت زیر ذرهبین خود داشته باشد. هنگامی که کارهای اداری درست و صحیح انجام و امور مردم برای مجموعه محترم شمرده شود مسلماً ارباب رجوع دلیلی نمیبیند برای انجام کارش متوسل به دروغپردازی و ریاکاری شود. هیچ سازمانی را نمیتوان بینیاز از اصول اخلاقی و بهویژه سرآمدترین آنها که همانا صداقت و درستکاری است دانست. سازمان مجموعهای از افراد است و در هر سازمان نقش افراد انجام دادن کارها و پیشبرد وظایفی است که به آنها محول میشود. بنابراین باید در مرحله اول اصول اخلاقی به عنوان یک ارزش در سازمان نهادینه شود و بین سازمان و کارکنان آن روابط مؤثر، شفاف و دوستانه برقرار شود تا کارکنان و دیگران شاهد پویایی و عملکرد مثبت کل سازمان باشند.
بازیابی اعتماد از دست رفته
اگر یک روز کاری را در یک اداره متمرکز شوید و افراد آنجا را چه ارباب رجوع و چه کارمندان زیر نظر بگیرید متوجه خواهید شد که چند درصد از افراد جامعه برای چه موضوعاتی تن به دروغپردازی میدهند. یکی از علل این ناهنجاری در ادارات و سازمانهای ما عدم اعتمادسازی است. شاید کمتر دیده باشید که برای یک کار اداری که مجبور هستید اطلاعات خود را به زیرمجموعههای دولت بدهید هر چند بهصورت شفاف دلیل جمعآوری اطلاعات بیان شده اما هیچ وقت پاسخها به صراحت ارائه نشده است. هیچ از خود پرسیدهاید دلیل سؤالاتی نظیر میزان تحصیلات یا درآمد برای چیست و تا زمانی که این اعتمادسازی برای فرایندهای اداری ضروری نشود مسلماً نباید انتظار داشت افکار عمومی به صداقت روی بیاورد.
باید بدانیم اساس پاکسازی جامعه از دروغ افزایش اعتماد و شفافسازی بین مدیران و مردم جامعه است موضوعی که بارها و بارها از جانب بزرگان کشور مورد تأکید قرار گرفته است. باید توجه داشت اعتماد در سازمانها از بالا به پایین جریان مییابد و اگر مدیران ارشد قابل اعتماد باشند حس اعتماد به سطوح پایین سازمان نیز رخنه میکند. پس به سطوح کارشناسی سازمان اعتماد کنید تا مسیر توسعه صداقت و صمیمیت هموار شود. بنابراین باید اعتماد از دست رفته را با ترفندهای مختلف و بهخصوص شفافسازی در امور و برای مردم ترمیم کرد. زمانی که اعتماد بین ارکان جامعه نهادینه شود مسلماً شاهد فضای سالمتری خواهیم بود، فضایی که صداقت و راستگویی حرف اول را میزند، زیرا دیگر موضوعی برای پنهان کاری وجود ندارد. دیگر قرار نیست اطلاعاتی که بعضاً میتواند تأثیر بسزایی در ساماندهی امور کشور و برنامهریزیهای کوتاهمدت و بلندمدت داشته باشد از طرف مردم با دروغپردازی و پنهانکاری زمینه نابودی کارها و سیستمها را فراهم سازد.
صداقت فقط یک موضوع اخلاقی نیست
عدهای فکر میکنند صداقت و راستگویی صرفاً یک مسئله اخلاقی است و تأثیرات آن زیاد در جامعه به چشم نمیآید و شاید حداکثر شاهد آثار سوء آن در یک محدوده بسیار کوچک و گذرا باشیم و از این رو ناخودآگاه میخواهند آن را در بررسی مسائل و مشکلات اجتماعی به حاشیه برانند، اما باید گفت که صداقت و دروغگویی موضوعی کلیدی در فهم و نقد تمامی حوزههای اجتماعی است و نقش آن در اقتصاد و تجارت نیز کمتر از سرمایه، نیروی انسانی و دیگر عوامل نیست. نمیتوانیم انتظار داشته باشیم که ادارات ما از سلامت برخوردار باشند اما اولین قدممان که اعتمادسازی و شفافسازی امور است را رعایت نکنیم و در نهایت برای ریشهکنی دروغ اقدامی انجام ندهیم.
منبع: جوان
انتهای پیام/