مهاجرین آمدند؛ حکایت دلهایی که در کربلا جا ماند + تصاویر
خورشید کم‌کم غروب می‌کند و کربلا رفته رفته از حضور میلیونی زائران خالی می‌شود، خروجی‌های شهر کربلا پر است از زائرانی که بسوی مرزهای شلمچه و چزابه در حرکتند اما دلها جا در صحن حرم جا مانده است.
به گزارش دفتر منطقه‌ای خبرگزاری تسنیم، خورشید کم کم غروب می‌کند و کربلا رفته رفته از حضور میلیونی زائران خالی می‌شود، خروجی‌های شهر کربلا پر است از زائرانی که بسوی مرزهای شلمچه و چزابه در حرکتند.
پس از سفری معنوی که برای همه زائران حسینی کوله باری از تجربیات عمیق روحانی را به یادگار گذاشته، دوری از کربلا دشوار است.
زائران قبل از سوار شدن به خودروها، روبروی حرم می‌ایستند و آخرین سلام پر از محبت را می‌دهند. از ارباب دلها، سیدالشهدا (ع) کسب اجازه می‌کنند تا به شهر و دیارشان بازگردند.
بیشتر مهاجرین پس از کربلا بسوی نجف اشرف و در نهایت بسوی مرز شلمچه راهی می‌شوند. در نجف تعداد زیادی از مهاجرین افغانستانی را می‌بینی که به پابوس امیرالمومنین علی(ع) آمده‌اند.
نجف اشرف حال و هوای خاص خود را دارد، کوچه هایش ترا به خاطرات دور و درازی می‌برد که در شب نشینی‌ها از زبان بزرگترها شنیده‌ای.
در جوار امیرالمومنین (ع) حوزه علمیه نجف اشرف و یکی از بزرگترین حوزات علمیه جهان تشیع قرار دارد و آنسوتر نیز محله‌ای به نام "جُدیده" که محل زندگی مهاجرین افغانستانی است.
جدیده محله‌ای است که طلاب افغانستانی زیادی در آن زندگی کرده‌اند و در حوزه علمیه نجف رشد کرده‌اند.
این محله قدیمی، یادآور خاطرات بخش عظیمی از جامعه مهاجر است و بسیاری از خانواده‌های مهاجری که در زمان "حسن البکر" در عراق زندگی می‌کردند، زندگی در جدیده را تجربه کرده‌اند.
در نجف اشرف قبرستان بزرگ «وادی السلام» وجود دارد که بزرگترین قبرستان جهان نیز هست. در این قبرستان هم تعدادی از مهاجرین افغانستانی مقیم عراق دفن هستند.
پس از زیارت و خرید سوغاتی‌های نجف که شامل انگشتری‌های در و انجیر و خرماست، همگی به سوی مرز راه می‌افتند.
مهاجرین افغانستانی جزو آخرین زائرانی هستند که عراق را ترک می‌کنند، شاید صدور دیرتر ویزای عراق مزیتی برای آنها شد.
نقطه صفر مرزی است، خلوت‌تر از چند هفته قبل و پلیس‌های عراق و ایران با صبر و بردباری پاسپورت‌ها را مهر می‌زنند.
این سوی مرز تعداد زیادی اتوبوس به مقاصد مختلف منتظر زائران هستند.
«محمدحسن حسینی»، یکی از زائران جوان مهاجر افغانستانی مقیم قم می‌گوید که به همراه پدرم به زیارت آمدم و هدفم تنها این بود که خدمت پدرم باشم و او را همراهی کنم اما در طول سفر اتفاقاتی افتاد که قابل تصور نیست. حضور در راهپیمایی عظیم اربعین حسینی روح را جلا می‌دهد. تصمیم گرفته‌ام که ازین پس هر سال به این تجمع عظیم بیایم.
پیرمردی منتظر اتوبوس نشسته و با تسبیحش مشغول است، از او می پرسم که سفر چطور بود؟ می‌گوید: تا هنوز باور ندارم که این آرزوی دیرینه‌ام به حقیقت پیوسته و زیارت اباعبدالله نصیبم شده است.
با بغض و اشکی در چشمانش ادامه می‌دهد که از خدا و ائمه متشکرم که مرا لایق این زیارت دانستند و اگر مدد آنها نبود من قادر به حضور در این سفر نبودم.
امسال، اولین سالی است که مهاجرین افغانستانی مقیم ایران بصورت کاملا قانونی و رسمی به زیارت عتبات می‌روند و در کنار سایر ملت‌های مسلمان در عظیم‌ترین تجمع انسانی تاریخ شرکت می‌کنند.
سفر به پایان رسیده و کربلایی‌ها یکی یکی به شهرهایشان میرسند، بنرهای خوشامدگویی بر درب بسیاری از خانه‌ها جا خوش کرده‌اند اما در همین ایام تعدادی از زائران اربعین به شکل دیگری به خانه‌هایشان بازگشته‌اند. آنها به شهادت رسیده‌اند.
فاجعه تروریستی «حله» در عراق قلب میلیون‌ها انسان آزاده جهان را آزرد و این غم نه تنها برای یک ملت، بلکه برای همه جهانیان تلخ و ناگوار بود.
انتهای پیام/.
