سخنی پیرامون بستن درب مسجد جامع نور ولایت در سوهانک تهران

به گزارش خبرگزاری تسنیم متن یادداشت مرتضی نجفی قدسی خادم القرآن با عنوان" سخنی پیرامون بستن درب مسجد جامع نور ولایت در سوهانک تهران" به شرح ذیل می باشد:
در خصوص مسجد جامع نور ولایت واقع در سوهانک تهران که در جوار ساختمان های کمیته امداد قرار دارد و روز جمعه گذشته نیز حضرت آیت الله العظمی نوری همدانی طی سخنانی تاکید بر باز کردن هرچه سریع تر درب این مسجد داشتند، مرتضی نجفی قدسی، خادم‌القرآن جزئیاتی را مطرح کرده است که در پی می آید.

از اوایل دهه هشتاد و به همت مرحوم حاج سیدرضا نیری سرپرست وقت کمیته امداد امام خمینی(رض) و با کمک جمعی از خیرین و مؤمنان خداجوی مسجدی در مجاورت مجتمع عظیم ساختمانی کمیته امداد امام خمینی در سوهانک تهران، شروع به احداث و با توقف‌های مکرر، بالاخره پس از 12 سال در سال 1394 افتتاح گردید و در این منطقه که مناطق مسکونی زیادی پیرامون آنست و مسجد دیگری هم نیست، فعالیت‌های این مسجد با اقبال مومنین و اهالی محل روبرو شد.
متاسفانه اخیرا شاهد رفتارهایی از سوی کمیته امداد در این محل هستیم که نه در شان کمیته‌ای که منسوب به نام حضرت امام (رض) هست، می‌باشد و نه در شان مسجد و نه در شان شهدای گمنامی که در صحن آن آرمیده‌اند و نه در شان مردم مؤمن و مسلمانی که سالها انتظار کشیدند تا این مسجد به بهره‌برداری برسد و حال که مسجد از فعال‌ترین مساجد تهران است، به ناگاه درب مسجد را زنجیر کنند، برق آن را قطع کنند و چراغ‌های گنبد و گلدسته‌ها که زیبایی و معنویت خاصی به محیط و فضای منطقه می‌بخشید را خاموش کنند و از همه بدتر روی نرده‌های دور مسجد سیم‌ خاردار بکشند!
بیش از یک ماه است که مردم محل نمازهای جماعت صبح، ظهر و شب را در مقابل درب‌های به زنجیر کشیده شده مسجد می‌خوانند و حاضر نیستند دست از این مسجد بکشند و حق هم دارند.
به هر حال کمیته امداد صریحا بگوید چه نقشه‌ای در سر دارد؟! آیا می‌خواهد چهار هزار متر مساحت این زمین را که بخش اصلی آن را خانمی به نیت احداث مسجد تقدیم کمیته امداد کرد و با کمک خیرین و با همت مرحوم حاج سید رضا نیری مسجد شد را ضمیمه مستحدثات کمیته امداد تلقی کند و همه را با هم یکجا بفروشد؟! 
آیا مسجد اصلا فروختنی است؟ مزار شهدای گمنام را چه می‌گوئید؟! آیا مردم حق ندارند برای زیارت به کنار مزار این عزیزان بروند، چرا صد عن سبیل‌الله می‌کنید؟ 
چرا درب مسجد را می‌بندید و چرا برای جلوگیری از ورود نمازگزاران سیم خاردار می‌کشید!
اگر می‌خواهید فقط امام جماعت را عوض کنید که راهش بستن درب مسجد نیست، راهش مراجعه به مرکز رسیدگی به امور مساجد است تا آنها بررسی کنند و به نتیجه‌ای برسند و سپس بیایند با منطق و گفتگو اهالی محل و نمازگزاران مسجد را متقاعد کنند که این تغییر ضروری و لازم است تا مبادا مسجد از حضور پرشور مردمی خالی شود.
اگر کمیته امداد به دنبال کسب درآمد است از مسجد نمی‌توان درآمدی کسب کرد، بلکه هزینه هم باید کرد و بهتر است کمیته امداد به فکر فروش و یا اجاره دهها هزار متر ساختمان‌هایی که در این منطقه بی‌استفاده مانده و مانند قبرستانی خاموش است باشد.
کیمته امداد اموال و زمین‌های زیادی دارد و باید به فکر احیاء آنها باشد، نه اینکه درب خانه خدا را ببندد و مردم روی زمین مقابل مسجد، اقامه جماعت کنند!

سخنی هم با مرکز رسیدگی به امور مساجد
از تاریخ هفتم آبان ماه مسجد جامع نور ولایت در سوهانک تهران توسط کمیته امداد امام، در قفل و زنجیر شده و حتی دور آن را سیم خاردار کشیده بودند، گرچه پس از انعکاس این عمل توهین‌آمیز نسبت به مسجد در رسانه‌ها، سیم خاردارها را جمع کرده‌اند ولی هنوز این مسجد در قفل و زنجیر است و دربهای آن را حتی جوشکاری کرده‌اند! یعنی ما با قاطعیت، درب این مسجد بزرگ را بسته‌ایم و حالا حالاها هم قصد بازگشایی آن را نداریم!
البته مردم با ایمان محل و امام جماعت آن نیز از پای ننشسته و ضمن پیگیری موضوع از طریق مرکز رسیدگی به امور مساجد و دیگر مسئولین، نماز جماعت‌ها را در این ده روز، در هر سه وقت در جلوی مسجد و ساختمان کمیته امداد در سوهانک اقامه کردند.
شاید اگر این اهانت به مسجد و شهدایی که در حیاط آن آرمیده‌اند در کشور دیگری انجام می‌شد مرکز رسیدگی به امور مساجد در محکوم کردن آن سبقت می‌جست و لیکن چون این عمل زشت توسط خودی انجام شده است، و یا حفظ روابط را بر عمل به اصول و ارزشها مقدم می‌دارند، تاکنون در این موضوع بسیار مماشات کرده و سعی بر غمض عین داشته و حال آنکه در جریان کامل موضوع هستند، گرچه انتظار می‌رفت اگر قوت برخورد با کمیته امداد را هم ندارند لااقل می‌توانستند با اطلاعیه‌ای این اهانت را محکوم کنند و در کنار مردم با ایمان بایستند، نه در کنار مسئولینی که به خود جرأت می‌دهند درب خانه خدا را بسته و جوشکاری کنند!
ما باید «الله اکبر» یعنی خدا بزرگتر هست را عملاً در رفتار و زندگی خود نشان بدهیم و از غیر خدا از هیچ‌کس نهراسیم، عمل قبیح و زشت از هرکس سرزند قبیح و زشت است و اگر از مسئولی خودی و انقلابی سرزند قطعاً گناهش بیشتر است.
چرا مرکز امور مساجد این مهم را به دادستانی یا مراکز قضایی ارجاع و گزارش نمی‌کند؟!‌ تکلیف مردم چیست؟ 
تا کی باید صبر کنند و در این هوای سرد در خیابان نماز بخوانند، برای این مسجد، صیغه مسجدی خوانده شده است و در مسجد بودن آن شکی نیست، بنابراین هرکس اعم از واقف زمین و یا خیرین و یا کمیته امداد که در ساخت آن هزینه کرده‌اند، نمی‌توانند از عمل خود پیشمان شده و این مسجد را از مسجد بودن بیاندازند! تولیت مسجد امر دیگری است ولیکن هیچکس حق ندارد درب آن را ببندد و از همه بدتر دور آن سیم‌خاردار بکشد و یا دربهای آن را جوشکاری کند!
وقتی مرکز امور مساجد که باید حافظ منافع مساجد باشد، جدیت و تلاش لازم را برای حفظ و احیاء مساجد ندارد، از بقیه چه انتظار است؟!
 آقایان، بواسطه لباس مقدس روحانیت که به تن کرده‌اند و هم بواسطه وظیفه شغلی و مسئولیتی که بر عهده دارند نباید در برابر توهین به خانه خدا سکوت کنند! حالا درب خانه خدا را می‌بندند و قفل می‌کنند، دیگر چرا جوشکاری می‌کنند!
 آیا این عمل توهین نیست! سیم خاردار کشیدن توهین نبود؟!‌ عمل سخیف، سخیف است هرکجای دنیا باشد،‌ این را باید مسئولان ما بفهمند، مردم ما نظاره‌گر هستند و همه موارد مشابه را با هم قیاس می‌کنند.
ما باید رضایت الهی را و دوستی با او را بر همه چیز و همه کس مقدم بداریم و اگر از نزدیکترین افراد هم خطایی سرزند، وظیفه امر به معروف و نهی از منکر را فراموش نکنیم.
«وَآخَرُونَ اعْتَرَفُوا بِذُنُوبِهِمْ خَلَطُوا عَمَلا صَالِحًا وَآخَرَ سَیِّئًا عَسَى‌الله أَنْ یَتُوبَ عَلَیْهِمْ إِنَّ‌الله غَفُورٌ رَحِیمٌ»

انتهای پیام/