احساس خطر پرفسور ناظرزاده کرمانی از تجاری شدن تئاتر
پرفسور ناظرزاده کرمانی در شب تولد هفتاد سالگی خود که با گشایش عمارت ارغنون همزمان شد از تجاری شدن تئاتر ابراز نگرانی کرده است و تأکید کرده است تئاتر در حال جدا شدن از بدنه مردم است و این در حالی است سنت نمایش در ایران مختص طبقه خاصی نبوده است.س
به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، در بین سال‌های 94 تا 95، انتهای بن‌بست زیبا در خیابان نوفل‌لوشاتو، خانه‌ای قدیم و بزرگ به پاتوق نمایش‌های آماتوری بدل شد. نمایش‌هایی که یافتن مکانی برای اجرایشان در بلبشوی اجراهای بسیار و سالن‌های اندک ناممکن بود. نمایش‌هایی که چندان وابستگی به گیشه نداشته و عموماً تجربه‌های ابتدایی کارگردانانشان بودند. در این میان شاید شخصیت‌هایی چون ندا مقصودی نیز با اقتباس مکبثی‌اش در تماشاخانه ارغنون حضور پیدا کردند؛ اما اجراهای آنان نیز بیشتر رنگ‌وبوی آماتوری داشت تا حرفه‌ای و حتی تجربی.
به دلایلی که یکی از آن می‌تواند فقدان مخاطب بدانیم، تماشاخانه ارغنون در اوایل سال 96 تعطیل شد. با این حال چراغش خاموش نشد. داوود نامور، مدیریت تازه تماشاخانه با افزودن سالن شماره دو و تجهیز سالن شماره یک، تبدیل کردن تماشاخانه به عمارتی واجد فضای فرهنگی - خدماتی، برای ایجاد فضایی مناسب برای اجرای تئاتر گامی بلند برداشته است.
به گفته نامور سالن تازه ظرفیت 133 نفر را داراست. وی افزوده است: «فکرهای بزرگتری در سر داریم و قرار است کتاب‌هایی که مختص هنرهای نمایشی است توسط فرهاد ناظرزاده کرمانی به ما اهدا شود تا کتابخانه‌ای تخصصی تأسیس کنیم. همین‌طور از مدیرکل هنرهای نمایشی هم قولی گرفته‌ایم که کتاب‌هایی به ما هدیه دهند. در ضمن به‌زودی و به طور رسمی اسم مجموعه را به نام پرفسور فرهاد ناظرزاده کرمانی تغییر خواهیم داد.»
چندی پیش سالن شماره دو این مجموعه به مناسبت تولد هفتاد سالگی پرفسور ناظرزاده کرمانی گشایش یافت. این محقق، پژوهشگر و مدرس تئاتر همزمان با افتتاحیه عمارت نمایشی ارغنون در حضور مهدی شفیعی، مدیر کل مرکز هنرهای نمایشی ایران، داریوش اسدزاده، مریم معترف، مسعود دلخواه، اصغر همت، بهزاد خداویسی، کیهان ملکی، اتابک نادری، داریوش اسدزاده، علی مرادخانی، احمد ساعتچیان، رها حاجی زینل، رسول ادهمی، عطالله کوپال و نادر نادرپور، این استاد پیشکسوت زبان به گلایه از وضعیت تئاتر خصوصی گشوده و گفته است «بعضی‌ها فقط گیشه‌پرست هستند و برای فروش سراغ چهره‌های سینمایی، تلویزیونی و ورزشکاران و هر که صندلی را پُر کند، می‌روند و به تئاتر وارد می‌کنند و دائم جمعیت را نشان می‌دهند. جمعیت چه ارزشی دارد؟ شما در خیابان یک دعوا راه بیاندازید چندین نفر جمع می‌شوند!»
وی البته از خوشی‌های تئاتر نیز گفته و درباره علاقه‌مندیش به شاگردانش گفته است «من با اینکه تنها یک دختر دارم؛ اما فرزندان دانشگاهی زیادی دارم و فکر نمی‌کنم هیچ پدری باشد که مثل من 2 یا 3 هزار فرزند داشته باشد. داوود نامور یکی از همین فرزندان است و پیش‌بینی می‌کردم که او در آینده می‌تواند کاری برای تئاتر کشور انجام دهد.»
ناظرزاده از بازگشایی این تماشاخانه با سخت‌افزارهای تازه ابراز خشنودی کرده است و تشکیلات کنونی را الگویی مناسب برای کارآفرینی و دست‌یابی به خواسته‌های دولت و نزدیک کردن هنر و مردم دانسته است. وی گفته است با تکثر این الگو هنر نمایش به جامعه نزدیک‌تر میشود و برکات آن برای وقوع ممکن‌تر میشود.
وی از جامعه تئاتری خواسته است که تئاتر را دانشگاهی حفظ کنند و از تجاری شدن و تبدیل شدنش به سرگرمی جلوگیری کنند؛ چرا که این پدیده ممکن از تئاتر را به کالا بدل کند و جنبه‌های فرهنگیشان را از دست دهد. البته استاد دانشگاه هنر از حذف بدنه جامعه از تئاتر ابراز نگرانی کرد و تأکید کرده است تئاتر در حال تبدیل شدن به محل حضور طبقع تحصیل‌کرده است و این در حالی است که نمایش در ایران در بطن جامعه شکل گرفته است.
مهدی شفیعی، مدیرکل هنرهای نمایشی نیز درباره برنامه‌های دولت در خصوصی‌سازی تئاتر گفته است «سیاست متولیان دولتی، کاهش تصدی‌گری در تئاتر است. اگر تئاتر بخواهد نهادینه شود ایدئال این است که حکومت حداقل نظارت و حداکثر حمایت را از آن بکند نه برعکس. در اینجاست که تئاتر رشد کرده، فاخر و پدیده فرهنگی میشود. تئاتر باید از مردم، به وسیله مردم و برای مردم باشد تا بتواند رشد کند. اگر تئاتر در جامعه رشد نکند باید تعداد زندانها را زیاد کنیم. تئاتر یکی از وسایل به حداقل رسانی آسیبها و پیشگیری از جرائم است.»
عمارت نمایشی ارغنون در کنار جشن تولد ناظرزاده کرمانی با افتتاحیه رسمی نمایش «یرما» همزمان شده است.
انتهای پیام/
