انتقادات دیرهنگام!
رئیس جمهور روحانی در جمع مدیران ارشد دولت تدبیر و امید با انتقاداتی نسبتاً تند و بی‌سابقه، نزدیکترین همکاران خود را به نحوی غیرقابل منتظره مورد عتاب قرار داد و نکاتی را که به نظر می‌رسد مدتها است ذهن وی را آزرده کرده، یادآور شد.
به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، رئیس جمهور روحانی در جمع مدیران ارشد دولت تدبیر و امید با انتقاداتی نسبتاً تند و بی‌سابقه، نزدیکترین همکاران خود را به نحوی غیرقابل منتظره مورد عتاب قرار داد و نکاتی را که به نظر می‌رسد مدتها است ذهن وی را آزرده کرده، یادآور شد.
وی از همکارانش و برخی مدیران دولتی گلایه کرد که چرا «روزه سکوت» گرفته‌اند و از عملکرد دولت دفاع نمی‌کنند و از بیان حقایق طفره می‌روند. وی حتی پرسید از چه کسی می‌ترسید؟
وی برخی تماس‌ها و هشدارها از جانب این و آن و امر و نهی‌ها از طرف برخی نهادهای نظارتی هم گلایه‌ها داشت و حتی هشدار داد هر مدیری که در برابر فشارها عقب نشینی کند، از دولت برود. روحانی از برخی وزرا و دست اندرکاران هم شکایت داشت که چرا به نصیحت کردن و توضیح واضحات اکتفا می‌کنند درحالی که آنها باید برنامه و راه حل ارائه کنند. رئیس‌جمهور از برخی مشکلات غیرمنتظره از جمله ماجرای ارز هم نالان بود و تصریح کرد که از مدیریت ارز راضی نبوده و نیستم.
فهرست گلایه‌های صریح رئیس‌جمهور طولانی‌تر است ولی با مروری بر همین چند مورد به نظر می‌رسد انتقاد اول به خود رئیس‌جمهور روحانی وارد است که بسیار دیر و تقریباً پنج سال دیرتر از زمان مورد انتظار به بیان این مطالب و علنی ساختن آن پرداخته است. ممکن است رئیس‌جمهور بارها این مسائل را به اطرافیان و همکاران خود گفته باشد ولی کمتر فرصت انعکاس رسانه‌ای داشته و عملاً مردم از شنیدن چنین دیدگاه‌هائی محروم بوده‌اند که البته جای انتقاد دارد.
سکوت مسئولان، عدم دفاع مناسب و جانانه و کمابیش بی‌تفاوتی آنان در قبال هجمه‌های ناحق به دولت، واقعاً جای گلایه و حتی اعتراض دارد. مسئولی که بر کرسی مسئولیت نشسته و اهرم‌های اجرائی مورد انتظار در اختیارش قرار گرفته، چرا نباید پیچیدگی‌ها و ظرافت‌های کار به همراه نارسائی‌ها و موانع راه را برای مردم توضیح دهد و از آنها استمداد کند و یا حداقل، آنها را بهتر همراه سازد؟
موضوع مهم‌تر به ساختار دولت باز می‌گردد. از حق نباید گذشت که دولت در بخش‌های مربوط به امور اقتصادی و رسانه‌ای دچار ضعف‌های جدی است. کاملاً بعید به نظر می‌رسد که حتی با این دست انتقادات دیرهنگام بتوان تغییر جدی، موثر و متناسب با نیازهای امروز کشور و دولت را سامان داد. یک نکته اساسی در این مقوله، تردید یا موانعی هستند که در تغییر برخی افراد و مجموعه‌ها وجود دارند. واقعیت این است که هنوز هم بدنه اصلی دولت با «چینش احمدی نژادی» ادامه کار می‌دهد و دقیقاً از همین نقطه، ضربه‌های سنگین و غیرقابل تصوری را دریافت می‌کند. هنوز هم آن آقا «عریضه» دریافت می‌کند و بر روی آن دستور می‌دهد و درون ساختار دولت، امر و نهی می‌کند و اتفاقاً موثر هم می‌افتد! با چنین بلبشوئی باید از همان ابتدا مقابله می‌شد و راه بر این قبیل رفتارهای غیراصولی که نشانه «دولت در دولت» است، بسته می‌شد. این روزها همان طیف که عامل اصلی مشکلات 8 ساله بوده‌اند و هنوز هم سایه سنگینی خرابکاری‌های آن جماعت بر مجموعه نظام اجرائی سنگینی می‌کند، مدعی آن هستند که گویا نظام درحال فروپاشی است. عجبا! کسانی که داعیه رهبری دنیا و مدیریت جهانی داشتند، اکنون چیزی را به ارث گذاشته‌اند که خود مدعی فروپاشی آن هستند! که البته حرف نامربوطی است.
فهرستی از مسائل و مشکلات ریز و درشت امروز را اگر به دقت مرور کنیم، ریشه‌های آنها را در بسیاری از سیاست‌های غلط، نخ نما شده و به شدت غیرکارشناسانه آن دوره تاریک 8 ساله می‌توان یافت.
صرفنظر از این مسائل، رئیس‌جمهور روحانی گویا هنوز هم اصرار دارد که با حرف و تشر، کارها به سرانجام مطلوبی برسد. طبعاً انتقاد اصلی به خود ایشان وارد است که همچنان پیامدهای استمرار حاکمیت چینش احمدی نژادی بر ساختار دولت را می‌بیند ولی فقط به اطرافیانش تشر می‌زند و گویا منتظر معجزه‌ای از درون همین قشرها است! هنوز هم دیر نشده، ترمیم کابینه، تجدیدنظر در فهرست اطرافیان، تجدیدنظر در روند تصمیم گیری‌ها می‌تواند راهکار بهتری را در پیش روی دولت تدبیر و امید قرار دهد.
وی برخی تماس‌ها و هشدارها از جانب این و آن و امر و نهی‌ها از طرف برخی نهادهای نظارتی هم گلایه‌ها داشت و حتی هشدار داد هر مدیری که در برابر فشارها عقب نشینی کند، از دولت برود. روحانی از برخی وزرا و دست اندرکاران هم شکایت داشت که چرا به نصیحت کردن و توضیح واضحات اکتفا می‌کنند درحالی که آنها باید برنامه و راه حل ارائه کنند. رئیس‌جمهور از برخی مشکلات غیرمنتظره از جمله ماجرای ارز هم نالان بود و تصریح کرد که از مدیریت ارز راضی نبوده و نیستم.
فهرست گلایه‌های صریح رئیس‌جمهور طولانی‌تر است ولی با مروری بر همین چند مورد به نظر می‌رسد انتقاد اول به خود رئیس‌جمهور روحانی وارد است که بسیار دیر و تقریباً پنج سال دیرتر از زمان مورد انتظار به بیان این مطالب و علنی ساختن آن پرداخته است. ممکن است رئیس‌جمهور بارها این مسائل را به اطرافیان و همکاران خود گفته باشد ولی کمتر فرصت انعکاس رسانه‌ای داشته و عملاً مردم از شنیدن چنین دیدگاه‌هائی محروم بوده‌اند که البته جای انتقاد دارد.
سکوت مسئولان، عدم دفاع مناسب و جانانه و کمابیش بی‌تفاوتی آنان در قبال هجمه‌های ناحق به دولت، واقعاً جای گلایه و حتی اعتراض دارد. مسئولی که بر کرسی مسئولیت نشسته و اهرم‌های اجرائی مورد انتظار در اختیارش قرار گرفته، چرا نباید پیچیدگی‌ها و ظرافت‌های کار به همراه نارسائی‌ها و موانع راه را برای مردم توضیح دهد و از آنها استمداد کند و یا حداقل، آنها را بهتر همراه سازد؟
موضوع مهم‌تر به ساختار دولت باز می‌گردد. از حق نباید گذشت که دولت در بخش‌های مربوط به امور اقتصادی و رسانه‌ای دچار ضعف‌های جدی است. کاملاً بعید به نظر می‌رسد که حتی با این دست انتقادات دیرهنگام بتوان تغییر جدی، موثر و متناسب با نیازهای امروز کشور و دولت را سامان داد. یک نکته اساسی در این مقوله، تردید یا موانعی هستند که در تغییر برخی افراد و مجموعه‌ها وجود دارند. واقعیت این است که هنوز هم بدنه اصلی دولت با «چینش احمدی نژادی» ادامه کار می‌دهد و دقیقاً از همین نقطه، ضربه‌های سنگین و غیرقابل تصوری را دریافت می‌کند. هنوز هم آن آقا «عریضه» دریافت می‌کند و بر روی آن دستور می‌دهد و درون ساختار دولت، امر و نهی می‌کند و اتفاقاً موثر هم می‌افتد! با چنین بلبشوئی باید از همان ابتدا مقابله می‌شد و راه بر این قبیل رفتارهای غیراصولی که نشانه «دولت در دولت» است، بسته می‌شد. این روزها همان طیف که عامل اصلی مشکلات 8 ساله بوده‌اند و هنوز هم سایه سنگینی خرابکاری‌های آن جماعت بر مجموعه نظام اجرائی سنگینی می‌کند، مدعی آن هستند که گویا نظام درحال فروپاشی است. عجبا! کسانی که داعیه رهبری دنیا و مدیریت جهانی داشتند، اکنون چیزی را به ارث گذاشته‌اند که خود مدعی فروپاشی آن هستند! که البته حرف نامربوطی است.
فهرستی از مسائل و مشکلات ریز و درشت امروز را اگر به دقت مرور کنیم، ریشه‌های آنها را در بسیاری از سیاست‌های غلط، نخ نما شده و به شدت غیرکارشناسانه آن دوره تاریک 8 ساله می‌توان یافت.
صرفنظر از این مسائل، رئیس‌جمهور روحانی گویا هنوز هم اصرار دارد که با حرف و تشر، کارها به سرانجام مطلوبی برسد. طبعاً انتقاد اصلی به خود ایشان وارد است که همچنان پیامدهای استمرار حاکمیت چینش احمدی نژادی بر ساختار دولت را می‌بیند ولی فقط به اطرافیانش تشر می‌زند و گویا منتظر معجزه‌ای از درون همین قشرها است! هنوز هم دیر نشده، ترمیم کابینه، تجدیدنظر در فهرست اطرافیان، تجدیدنظر در روند تصمیم گیری‌ها می‌تواند راهکار بهتری را در پیش روی دولت تدبیر و امید قرار دهد.
یادداشت جمهوری اسلامی/
انتهای پیام/
