آیا موج ایروان به مسکو خواهد رسید؟

به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، "آندرانیک میگرانیان" از کارشناسان مسائل سیاسی برجسته روسیه که خود متولد شهر ایروان است، در تحلیلی اختصاصی برای خبرگزاری «نووستی» نوشته است: اعتراضات خیابانی گسترده در ایروان منجر به برکناری "سرژ سارکسیان" از سمت نخست وزیر ارمنستان شده و "نیکول پاشینیان" نماینده مخالف درپارلمان این کشور را به دست یابی به بلندپروازی سیاسی خود، یعنی پست نخست وزیری نزدیک کرده است. این تحولات چنین امیدی را در میان نیروهای سیاسی مخالف در روسیه بوجود آورده که حوادث ایروان می تواند در مسکو نیز رخ دهد. دقیقا با این هدف اعتراضات خیابانی روز شنبه، 5 ماه مه، در مرکز شهر مسکو برنامه ریزی شد که دقیقا قبل از مراسم تحلیف "ولادیمیر پوتین" در پست ریاست جمهوری صورت گرفت و هدف از آن کاملا مشخص است.

میگرانیان می‌نویسد: من با آشنایی کاملی که با اوضاع سیاسی چه در روسیه و چه در ارمنستان و تجزیه و تحلیل 30 ساله جریانات سیاسی در دو کشور، می خواهم به طرفداران «انقلاب مخملی» و دیگر انقلاب‌های عجیب و غریب هشدار بدهم: وضعیت سیاسی در ارمنستان و روسیه بسیار متفاوت است و این افراد نمی توانند نسبت به تکرار این حوادث در مسکو امیدوار باشند.

اولا، قدرت حاکمه در ارمنستان تقریبا 30 سال است که هنوز نتوانسته از خروج گسترده مردم این کشور جلوگیری کند. البته این روند در سراسر فضای اتحاد جماهیر شوروی دیده می شود، ولی در ارمنستان وضعیتی بسیار حساس پیدا کرده است.  این کشور در محاصره اقتصادی و در آستانه جنگ با آذربایجان بر سر مناقشه قره باغ کوهستانی قرار دارد. حل و فصل این مشکلات قابل پیش بینی نیست و به همین دلیل بسیاری از مردم برای یافتن نان، امنیت و آینده برای فرزندان خود از این کشور مهاجرت می کنند. وضعیت از آن جهت وخیم شده که کارخانه‌ها، موسسات علمی و آزمایشگاه‌ها در وضعیت همان دوران شوروی سابق باقی مانده و اوضاع در عرصه فناوری‌های اطلاعاتی در ارمنستان بسیار بد است. دولت بودجه هنگفتی صرف تقویت ارتش می کند تا بتواند امنیت این کشور کوچک و جمهوری تحت الحمایت خود در قره باغ کوهستانی را تامین کند.

مردم روسیه واقعا از عملکرد ولادیمیر پوتین رضایت دارند

این کارشناس برجسته افزود: دومین نکته این است، با وجودیکه بسیاری از واقعیات منفی رخ داده در ارمنستان در حیات سیاسی، اجتماعی و اقتصادی روسیه نیز وجود دارد، ولی در دوران ریاست جمهوری "ولادیمیر پوتین" تغییرات جدی نه تنها در وضعیت اجتماعی و اقتصادی، و حتی در عرصه سیاسی صورت گرفته که تمایلات مردم را به سمت مثبت تغییر داده است. در جریان انتخابات ریاست جمهوری سال 2012 در روسیه، بسیاری می گفتند که حمایت مردمی از پوتین، تنها به روی کاغذ است و واقعیت نداشته و با برگزاری نخستین اعتراضات گسترده ضدپوتین، قدرت حاکمه در روسیه سرنگون خواهد شد.

ولی در آن زمان مشخص شد که رابطه مردم و حکومت روسیه کاملا مغایر با اوضاع در اوکراین، گرجستان و دیگر جمهوری‌های شوروی سابق است و سرنوشت روسیه در خیابان‌ها رقم زده نمی شود. مشخص شد که موسسات دولتی آنقدر قدرتمند و موثر عمل می کنند که بعد از برگزاری تظاهرات نه چندان گسترده از سوی مخالفان، موج حامیان پوتین به خیابانها ریخته و نشان دادند که مخالفان عامل خیابان‌های مسکو را از دست داده‌اند.  

هم نهادهای دولتی، هم نیروهای مسلح و هم نخبگان سیاسی از پوتین حمایت می کردند. تازه این وضعیت مربوط به چندین سال قبل است که مواضع نیروهای لیبرال و غرب گرا در روسیه بسیار قوی و تهاجمی بود. ولی بعد از الحاق کریمه به روسیه، اوضاع دونباس اوکراین و عملیات نظامی در سوریه و افزایش آگاهی عمومی در حوزه سیاسی و رسانه‌ای، احساسات میهن پرستانه و حمایت مردمی از قدرت حاکمه افزایش چشمگیری پیدا کرد و انتخابات ریاست جمهوری ماه مارس این مسئله را به خوبی ثابت کرد. کاملا واضح است که امروزه نهادهای دولتی در هماهنگی بهتری با یکدیگر عمل می کنند و برغم همه تحریم‌های خارجی، جامعه روسیه نه تنها دچار شکاف نشده، بلکه همبستگی بین مردم و حکومت افزایش یافته است.

مخالفان در روسیه، دیگر حرفی برای گفتن و گوشی برای شنیدن ندارند

میگرانیان معتقد است، البته کسی نمی تواند بگوید که این وضعیت تا چه زمان ادامه خواهد داشت، ولی برای دورنمای آینده نزدیک یک واقعیت غیرقابل انکار است. تاکنون هرگز در رسانه‌های گروهی روسیه نیروهای لیبرال، طرفدار غرب و ضدپوتین، تا این اندازه در حاشیه قرار نگرفته بودند. اکنون آنها حرف زیادی برای گفتن و گوش شنوای زیادی برایشان باقی نمانده است. مخالفان بازنده شده اند، برای اینکه بسیاری از سیاستمداران عاقل و نخبگان بااستعداد، دفاع از اقدامات حکومت و ارزش دادن به کشور را برای خود افتخار می دانند.    

و آخرین نکته هم اینکه: شکست قدرت حاکمه در ارمنستان به این دلیل است که برخلاف روسیه، در این کشور حکومت نتوانست برای مقابله با مخالفان سیاسی، حجم گسترده ای از حامیان خود را به خیابان‌ها بکشاند و موفق نشد بین نخبگان کشور، همبستگی لازم را بوجود آورد. و همین مسئله از سوی رهبر جنبش مخالفان مورد استفاده قرار گرفت.

و مهمتر از همه این موارد هم این است که قدرت حاکمه در ارمنستان کاملا عامل جنگ اطلاعاتی را نادیده گرفت. رسانه‌های گروهی طرفدار دولت در عرصه تحولات سیاسی اخیر ارمنستان کاملا غیرفعال و کند عمل کرده و در مقابل مخالفان و حامیان رسانه‌ای آنها بازنده شدند.

انتهای پیام/