شورای خلق یهود که در طول قیمومیت بریتانیا بر فلسطین به فکر انتقال یهودیان به اراضی فلسطین بود، با پایان یافتن این قیمومیت در روز چهاردهم ماه می سال 1948 تاسیس کشور اسرائیل را اعلام کرد. از آن زمان این روز در میان فلسطینی ها به «روز نکبت» معروف شد. در ماههای اول اشغال با پشتوانه نظامی این شورا که با نام هاگانا شناخته می شد هزاران فلسطینی از خانه و مزارع خود رانده شده و در اردوگاه هایی که توسط سازمان های بین المللی برپاشده بود اقامت گزینند.
در اولین سال از این اشغال بیش از 750 هزار فلسطینی از سرزمین های خود آواره شدند و 400 روستا نیز نابود شد.
این پناهندگان و نسل فرزندان آن ها آواره اردن، لبنان، سوریه، کرانه باختری و نوار غزه شدند. بیش ترین تعداد پناهنده ها به اردن رفتند و 1 میلیون و 100 هزار نفر نیز در نوار غزه ساکن شدند. از طرفی با توجه به این که اشتغال در بسیاری از مناصب برای این مهاجران در کشورهای میزبان ممنوع است، در وضعیت اسفباری به سر می برند. این مهاجران در اردوگاه هایی مستقر هستند که در سالهای اولیه تنها به منظور اقامتگاهی موقت ساخته شده بود اما اکنون به اقامتگاه دائم آن ها تبدیل شده است.
«کامله الصفی» یکی از پناهندگانی است که در سن 87 سالگی هنوز کلید خانه‌اش در فلسطین را نگاه داشته است.
فلسطینیها بعد از بیش از 6 دهه، هنوز کلید خانه‌شان را نگه داشته‌اند و امیدوارند به خانه برگردند.
ما اشغال گریم!
چندی پیش در پروژه ای 950 سرباز سابق اسرائیلی جلوی دوربین و ضبط صوت ایستادند و به ظلمی که از سوی ارتش اسرائیل به فلسطینیها تحمیل می‌‌شود، شهادت دادند. پروژه "Breaking the Silence" در اسرائیل یک دهه است که شهادت سربازان سابق ارتش اسرائیل و مشاهدات شخصی‌‌شان از ظلم، خشونت، سرکوبى که در ارتش اسرائیل است و فلسطینیان را نشانه گرفته، جمع‌‌آوری و ثبت می‌‌کند. در «یوم النکبه» یا همان «روز نکبت» فلسطینیها، اعضای این پروژه در یکی از میدان‌‌های اصلی تل‌‌آویو ایستاده بودند و ده ساعت تمام شهادت سربازان از ظلم و سرکوب را با صدای بلند خواندند.
فرماندهانی که دستور کشتار فلسطینی‌‌های غیرمسلح را داده اند، در اعترافات خود می گویند چون دنبال ترفیع‌‌اند یا حوصله‌‌شان سر رفته به سربازان دستور می دادند: «با عربده‌‌کشی و فحاشی وارد روستا شوید و زمین کشاورزی را تخریب کنید تا فلسطینی مستاصل به سوی تان سنگی بیاندازد و با خیال راحت شلیک کنید!»
مدیر پروژه "Breaking the Silence" می‌‌گوید: «ما اسرائیلی‌‌ها انگار یادمان رفته که اشغالگریم، اشغال برای ما عادی شده، بخشی از طبیعت ما و امر ثانویه نه چندان مهم. همین است که باید ایستاد و ساعت‌‌ها و ساعت‌‌ها این ظلم و سرکوب را با صدای بلند فریاد کرد تا گوش‌‌ها گریزی از شنیدن‌‌اش نداشته باشند.»
