شب گرم وداع با ضریح حضرت اباعبدالله (ع)

حسین دلیریان: سرمای هوای این روزهای تهران همه را غافلگیر کرده است، شب‌ها این سرما شدت بیشتری دارد اما در جنوب غربی‌ترین نقطه پایتخت، هوا گرم است.

مردم بیشتر از روزهای عادی به آنجا می‌روند. استاد نام‌آور ایرانی این روزها طرحی درانداخته که هوای پایتخت‌نشینان را همچون هوای این روزهای کربلا، داغ کرده است.

ضریح جدید امام حسین(ع) چند روزیست که مهمان تهران است و البته این بخشی از ضریح مطهر حضرت است. بخش اعظم و آنطور که اعلام شده 70 درصد از آن هفته گذشته راهی کربلا شد و 30درصد آن را ایرانی‌ها به امانت نگه داشته‌اند.

ساعت 9 شب است و وقتی به نزدیکی‌های بارگاه ملکوتی امام راحل نزدیک می‌شوی، سوز خاصی به صورت می‌زند اما خیل انبوهی از جمعیت را می‌بینی که چون تشنه کامانی که راهی چشمه‌ای جوشانند، به سمت صحن امام در حرکتند.

جلوتر که می‌روی، پیرزنی که کمرش خمیده و حتی دیگر قادر نیست جلوی خود را نگاه کند، با شوقی وصف نشدنی در حال حرکت است. «کاروان سفینة النجاة» داخل یکی از صحن‌های حرم امام(ره) مستقر است.

اعلام کرده‌اند که امشب، شب آخر است؛ اگرچه میدان امام حسین(ع) تهران فرصت میزبانی از ضریحی که عمر آن را  400 سال پیش‌بینی کرده‌اند را از دست داده است اما امام حسینی‌ها خود به دیدار ضریح مطهر آمده‌اند.

با خود فکر کردم که این همه مردم چرا اینجا جمع شده‌اند؟ مگر این ضریح چه دارد؟ حتی هنوز متبرک به حال و هوای مضجع شریف آقای عالم هم نشده است. واقعاً وجود انسان چقدر می‌تواند مملو از عشق به فرزند فاطمه زهرا(س) باشد که اینطور به زیارت ضریح آمده‌اند.

جالب تر این بود که مهمانان ضریح آقا حتی به هم زیارت قبول هم می‌گفتند، مردم واقعا احساس می‌کردند که به زیارت اباعبدالله رفته‌اند.

از دور که به ضریح حضرت نگاه می‌کنی بسیار درخشنده و زیباست؛ وقتی که نزدیک می‌شوی انگار اصلا هیچ چیز از ضریح ندیده‌ای و تازه زیبایی طراحی استاد فرشچیان به چشم می‌نشیند. نقش و نگاری از جنس هنری که آمیخته با عشق و محبت شده است.

آنقدر شلوغ است که نمی‌توانی به ضریح نزدیک‌شوی؛ این دوری مشتقان را آزار می‌دهد اما عشق به حسین(ع) دوری و نزدیکی نمی‌شناسد.

نزدیک ضریح شدم، جوانی را دیدم که دستش را به بخش‌های خاک آلود ماشین حمل کننده ضریح می‌کشید و به صورت خود می‌مالد. احتمالا او می‌داند که خاک پای محبان حسین شهید چقدر عزیز و مقدس است.

اندک اندک زمان رفتن از کنار ضریح فرا می‌رسد اما هنوز هم صدای «یا زینب یا زینب» قطع نمی‌شود. مردم در شب سومِ امام شهیدان و یاران باوفایش، خواهر داغدارش را که این روزها در کوچه‌های شام به عنوان خارجی قیام کننده علیه خلیفه ملعون چرخانده می‌شود، صدا می‌زنند؛ خواهری که از نزدیک شاهد قتل همه مردان و بزرگان قبیله‌اش بوده است.

انّ الحسین مصباح الهدی و سفینة النجاة

انتهای پیام/