یادداشت|فخر بر "فخرزاده"

به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری تسنیم، عباس سلیمی‌نمین مدیر دفتر مطالعات و تدوین تاریخ ایران در یادداشتی با عنوان "فخر به فخرزاده" در پاسداشت حجت‌الاسلام سعید فخرزاده مدیر دفتر تاریخ شفاهی حوزه هنری، مطلبی به رشته تحریر درآورده که در ادامه از منظرتان می‌گذرد:

باسمه تعالی

همواره مظلومیت تاریخ‌نگاری مبارزات ملتمان را علیه استبداد و سلطه قدرت‏‌های ضدبشری (آمریکا و انگلیس و مولود نامشروعشان یعنی اسرائیل) را ناشی از کم‌توجهی و یا دست‏‌کم تحرک غیرهم‏سنخ سازمان‏‌ها و نهادهای ذی‏‌ربط با این تحول بزرگ و بی‌بدیل می‏‌دانیم.

بیشتر بخوانید:

سفر پرماجرای یک طلبه از حوزه به تاریخ/ فخرزاده: پشیمان نیستم+ عکس و فیلم

همین واقعیت نیز موجب شده که دستگاه‏‌های تبلیغاتی وابسته به قدرت‏‌هایی که ملت ایران آن‏ها را خلع ید کرد با تمام توان بکوشند به جعل تاریخ این مبارزات بپردازند. اما وقتی تلاش برخی نیروهای بی‌‏ادعا در عرصه ضبط وثبت تاریخ شفاهی را در ذهن مرور می‌‏کنیم در این قضاوت دچار تردید می‏‌شویم.

به طور کلی بی‌توجهی به تاریخ را می‏‌بایست ناشی از فقدان درونگری دانست.دستگاه‌های اداره کشور گاه چندان در مسائل روزمره گرفتار می‌آیند که حتی فردا را که به سرعت فرا خواهد رسید،‌نمی‏‌بینند.چگونه از چنین مدیرانی انتظار سرمایه‏‌گذاری برای نسل آینده را می‌‏توان داشت که هیچ ذهنیتی از مبارزات قهرمانانه نیاکان خود ندارند.

فراموش نمی‏‌کنم وقتی اوایل جنگ گاهی توفیق می‌‏شد که به عنوان راوی به جبهه بروم، همواره من و دوستانم با متلک‏‌گویی فرماندهان مواجه بودیم. اینکه در کنارشان کسی به جای سلاح کاغذ و قلم به دست گیرد برای خود مشکل‌گشا که نمی‏‌دانستند، هیچ بلکه بعضاً دست وپاگیر نیز تلقی می‌‏کردند و این برداشت‌شان را به وضوح در رفتارشان بروز می‏‌دادند. اما عزیزانی هم زخم زبان‏‌ها را تحمل می‏‏‌کردند و هم سختی کار را به جان می‏‌خریدند.

فخرزاده را که 33 سال در این راه پایداری کرد، از آن جمله می‏‌توان به حساب آورد. هنوز جنگ تمام نشده بود که برخی روایات وخاطرات گردآوری شده توسط او که امکان نشر داشت جوش وخروشی در میان اهل جبهه و مدافعان تمامیت ارضی این مرزو بوم ایجاد کرد. او آینده‌نگر بود به جای جهاد با سلاح، جهاد با قلم و کاغذ را پیش گرفته بود عرصه‌ای که پیش از هر زمان به مردان سخت‌کوش نیازمند است.

روایت‏‌هایی را از سر صحنه‌های نبرد، عملیات‏‌های نو آورانه، رشادت‌های بی‏‌بدیل و ایثارگری‌‏های خارج از توصیف را بیشتر برای فرداها تدارک می‌‏دید. زیرا آن روزها در دریایی از خودگذشتگی‌‏ها غوطه‏‌ور بودیم و کمتر کسی به اهمیت ضرورت ضبط وثبت آن واقف بود.

شاید تصور نمی‏‌کرد که زمانی برسد تا در مقام اثبات خورشید برآئیم.بعدها که جنگ تمام شد و سئوالات به جا وشبهات القائی از آسمان یقین و تردید در خصوص آغاز، تداوم وپذیرش آتش‌‏بس بر زمین فکری و ذهنی جامعه باریدن گرفت. این نتیجه کار مخلصانه نیروهای ثبت وقایع و خاطرات بود که می‏‌توانست پاسخگوی بسیاری از این پرسش‌‏ها باشد. غیور مردانی بی‌‏ادعا چون فخرزاده کاری کرده بودند کارستان! که نباید اجرش را از اجر رزمندگان و مدافعان این مرز و بوم کمتر دانست بلکه باور داشت که فراتر از آن است.

جوانانی را که آن روزها"بچه رزمنده"خطاب می‏‌کردند، بعضاً به یقین انسان‏‌هایی پیشی گرفته از عرفا و سالکان هم عصر خویش بودند. برای برجاماندگان از قافله شهادت امروز توفیق پیگیری فرهنگ ایثار در جبهه دیگر بسیار سخت شده است.اما به یقین می‏‌توان گفت آنان که چون فخرزاده از مظلومیت‌ها دفاع می‏‌کنند و فریاد مظلومانی را به گوش حق‏طلبان و حق جویان می‏‌رسانند، جنگ برای ایشان تمام نشده است و هنوز در خط مقدم می‌رزمند؛ رزمشان پایدار.

انتهای پیام/