خوزستان| رنگ خدایی شهر در رمضان؛ آئین‌ها و رسوم مردم بهبهان در ماه بندگی خدا
آداب و رسوم ماه مبارک رمضان در شهرستان بهبهان جذاب است به‌طوری که مردم این شهرستان از یک ماه قبل در تدارک فرا رسیدن رمضان هستند.
به گزارش خبرگزاری تسنیم از بهبهان، رمضان ماه تمرین اطاعت از حضرت باری تعالی است که از ابتدای اسلام در فرهنگ مردم از جایگاه و احترام ویژه ای برخوردار است و با گذشت زمان مردم هر سرزمین و شهر و دیار با اجرای آئین‌هایی متناسب با فرهنگ و اقلیم سکونت خود به استقبال این ماه رفته و اعمال آن را انجام می دهند که شهرستان بهبهان استان خوزستان نیز همگام با شهرها و استانها با پیشینه‌ای ده هزار ساله برای ماه مبارک رمضان آداب و سنن خاصی دارد که نشان از سبقه کهن و دیرینه‌ی مردمان این خطه در پاسداشت و گرامیداشت مناصبات مذهبی است.
از همین رو حلول ماه مبارک رمضان ماه تزکیه نفس، بهانه‌ای است تا آداب و رسوم رمضان در فرهنگ دارالمومنین بهبهان مقابل دیدگان شما قرار گیرد.
به استقبال رمضان از شعبان؛ "مُوی بُدو بُدو"
در روزگاران نه چندان دور، مردم برای ماه رمضان تدارک های خاص و ویژه‌ای می دیدند و هرچه بیش تر سعی میکردند خود را برای پذیرایی از این ماه(رمضان)، آماده کنند.
گندم پاک کرده، آرد تازه تهیه کرده، نان می پختند و ...
آمادگی در این ماه هم شامل آمادگی روحی و معنوی بود.
روزه های قضا که از سال‌های قبل باقی مانده را به جا می آوردند و گاهی روزه های مستحبی برای آماده بودن جسم برای روزه‌ی ماه رمضان ادا میکردند.
آبستنها (آب است تنها)
این واژه مخفف جمله ی(آب است تنها)است و به معنی"فقط فرصت نوشیدن آب" است.
این اصطلاح در بهبهان در سحرگاهان به سحرخیزان اعلام می‌شود تا بدانند فرصت زیادی تا اذان صبح باقی نمانده و نمی‌توانند سحری بخورند و آخرین مهلت برای نوشیدن آب است.
*سِ کَم مِ یَی
اگر ماه رمضان 29 روزه باشد به آن"س کم م یی" می گویند و اگر این ماه قمری 30 روزه باشد "سی پر"می گویند.
*دُعِی سِرِ شُوم:
منظور دعای افتتاح است که در اول شب های ماه رمضان خوانده می شود.
*دُعِی سحر
منظور دعای مخصوص سحرگاه است.
*تِروزی میزوُ
"تروزی میزو/ترازو و میزان" نام ستارگانی است که مبنای بیداری سحرگاهان و خوردن سحری قرارمی گیرند.
زمان بیداری در سحر بر اساس جایگاه این ستارگان نسبت به خط الراس بود. این ستاره ها متشکل از ستارگان"دُبِّ اکبر و دُبِ اصغر"هستند که به صورت عمودی و افقی قرارمی گیرند.
این ستاره ها از سه ستاره ی بزرگ در بالا و سه ستاره ی کوچک تشکیل شده که مدار حرکت آن ها از مشرق به مغرب است.
زمانی که این ستاره ها یک سوم آسمان را طی کنند موقع پختن غذای سحری است و وقتی دو سوم آسمان را بپیمایند وقت خوردن سحری است و با ناپدید شدن ستاره ها سحر فرامی رسد و از خوردن دست می کشند.
"هف مجتو"/هفت مسجد
در فرهنگ سنتی ما، زنان و دختران در این شب اغلب به صورت دسته جمعی برای برآورده شدن حاجت ، نیت کرده و به هفت مسجد می روند و دو رکعت نماز حاجت یا زیارتی می خوانند و برای برآورده شدن حاجت خود دعا کرده و نیز درب مسجد را به نیت مستجاب شدن خواسته ی خود ، باز و بسته می کنند.
البته این مراسم با اندکی اختلاف ، مثل دوختن پیراهن مراد در مسجد توسط زن حاجتمند در بعضی شهرهای دیگر خوزستان هم رواج دارد.
"کله پاچه"
مردم این کله را به نیت کله ی ابن ملجم می خورند و هنگام خوردن آن، ابن ملجم را لعنت می کنند.
گاهی برخی خانواده ها برای ثواب یا برای خیرات اموات خود غذای کله پاچه تدارک دیده و افراد مومن روزه دار را برای افطاری دعوت می کنند.
لازم به یادآوری است که قدیمی های بهبهان به این رسم *بیست و یکم کَله به کُم* هم می گفتد..
"مارمدونی"/ماه رمضانی
این واژه محرف "ماه رمضانی" می باشد.
اصطلاحا به مراسمی گفتته می شود که چند روز قبل از ماه رمضان یا اوایل آن، خانواده داماد به تناسب فصل ، نوبرانه ای برای خانواده
عروس می‌فرستادند که معمولا شامل یک گونی شکر ، یک قرابه گلاب یا بیدمشک و گاهی یک دست لباس کامل بود. امروزه، بیش تر خانواده ها مقداری زولبیا (با توجه به وسع مالی خود یا منزلت خانوادگی عروس) می فرستند.
بیشتر مارمدونی ها در شب تولد امام حسن(ع) فرستاده می‌شود. انتخاب شیرینی از هر نوع و باتوجه به فصل، به نیت شیرینی طرفین و نیز رضایت طرفین ازاین وصلت می باشد.
خانواده عروس هم در جواب این تحفه و هدایای فرستاده شده ، دریکی از شب های ماه رمضان افطاری مفصلی تدارک دیده و مردان وبزرگان خانواده داماد را دعوت می کردند.
گره زدن ریسمان درشب احیا
زنها برای این شب نخ بلندی را تدارک دیده و با خواندن هر الغوث دعای جوشن ، به نخ یک گره می زنند. دعای جوشن صد بند دارد پس نخ هم صد گره دارد.
بعضی هم مقداری نقل، نبات ،شکر و... در دست دارند و با خواندن هر الغوثی به آن می دمند ونخ یا نبات و... دعای خوانده شده را به نیت تبرک و شفا نگه می دارند. زنان شیرازی نخ الغوث را تا هنگام مرگ نگه می دارند تا در کفن آنان گذاشته شود.
در شهرستان سقز برای تهیه نخ الغوث، از نخ پنبه ای استفاده می کنند که دختر باکره‌ای آن را تابیده باشد چون معتقدند این نخ حکم طلسم دارد و برای دفع چشم زخم به گردن اطفال خود می‌بندند
انتهای پیام/ح
