علل ناکامی ۱۱ رئیس جمهور آمریکا برای دستیابی به صلح با کره شمالی

به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم به نقل از الجزیره، برخی از افراد دولت ترامپ همان تفکرات و دیدگاه هایی را دارند که در 64 سال گذشته به مذاکرات صلح با کره شمالی لطمه وارد کرده است.

بر خلاف تصور رایج و مرسوم، مساله اصلی که باید در نشست 12 ژوئن 22 خردادماه بین رهبران آمریکا و کره شمالی حل و فصل شود، مساله خلع سلاح هسته ای کره شمالی نیست. پیونگ یانگ قبلا عزم و تمایل خود را برای خلع سلاح نشان داده است.

الجزیره در ادامه افزود: چیزی که به درستی روشن و مشخص نیست، این است که آیا آمریکا حاضر است به کره شمالی ضمانت های امنیتی لازم را بدهد، چیزی که درخواست اصلی پیونگ یانگ است. شکی وجود ندارد که پیونگ یانگ می تواند زرادخانه هسته ای اش را برچیند ولی مساله تنها درباره روند انجام آن است.

ولی کره شمالی این اقدام را انجام نخواهد داد آن هم تا زمانی که آمریکا تنها بر روی خلع سلاح یکجانبه پافشاری کند بدون دادن تعهدات متقابل در برابر کره شمالی.

تجربه تاریخی شکست های آمریکا برای دستیابی به صلح و امنیت در شبه جزیره کره، ناامید کننده است. دولت های قبلی آمریکا در اعطای ضمانت های امنیتی که مورد قبول کره شمالی باشد، ناکام بوده اند و بارها و بارها فرصت دستیابی به توافق با کره شمالی را از دست داده اند.

اظهارات اخیر جان بولتون مشاور امنیت ملی کاخ سفید و مایک پنس معاون رئیس جمهور آمریکا که منجر به لغو موقت دیدار رهبران دو کشور شد، نشانگر این واقعیت است که چنین تفکرات و رویکردهایی در تیم ترامپ وجود دارد. این طرز تفکر است که در 64 سال گذشته مانع از دستیابی به صلح بین آمریکا و کره شمالی شده است.

در کنفرانس ژنو در سال 1954 میلادی، زمانی که شوروی سابق، چین، آمریکا، انگلیس و فرانسه گردهم جمع شده بودند تا درباره سرنوشت شبه جزیره کره تصمیم بگیرند، جان فاستر دولس وزیر خارجه وقت آمریکا موضع غیرقابل انعطافی اتخاذ کرد که چیزی شبیه به درخواست کاپیتولاسیون از دشمنانش بود.

گرچه پیمان آتش بس در سال 1953 میلادی از سوی همه طرف های جنگ کره امضا شد و این مساله موجب برخی امیدواری ها برای دستیابی به یک راهکار سیاسی برای حل و فصل این مناقشه شد ولی در نهایت وزیر خارجه آمریکا حاضر به مذاکره مستقیم با طرف چینی نشد.

سپس در سال 1957 میلادی، آمریکا به طور یکجانبه بند 13 پیمان آتش بس را لغو کرد و تصمیم گرفت تا تسلیحات هسته ای را در شبه جزیره کره مستقر کند. سال بعد آمریکا موشک های مجهز به کلاهک های اتمی را در کره جنوبی مستقر نمود.

در دهه 1960 میلادی یعنی در دولت های کندی و جانسون، روابط آمریکا و کره شمالی به طور چشمگیری خصمانه تر شد. در سال 1968 میلادی، کره شمالی ناو شناسایی و اطلاعاتی آمریکا موسوم به یو اس اس پوبلو را رهگیری و توقیف کرد. در سال 1969 میلادی یک فروند هواپیمای جاسوسی آمریکا توسط جنگنده میگ 21 کره شمالی بر فراز دریای ژاپن سرنگون شد و 31 نظامی آمریکایی کشته شدند.

در دهه 1970 کره شمالی یک سیاست متفاوت را در پیش گرفت و بار دیگر مانند سال 1954 میلادی اعلام کرد که امضای پیمان صلح برای دستیابی به صلح در شبه جزیره کره لازم و ضروری است. کره شمالی با ارسال نامه ای در سال 1974 به کنگره آمریکا، خواستار پیوستن واشنگتن به مذاکرات مربوط به پیمان صلح شد تا جایگزین پیمان آتش بس شود. ولی هیچ یک از دولت های نیکسون یا فورد به این درخواست پاسخی ندادند.

کیم ایل سونگ رهبر سابق کره شمالی بعدا ایده توافق صلح با جیمی کارتر رئیس جمهور پیشین آمریکا را مطرح کرد. ولی این پیشنهاد نیز نتیجه ای نداشت. گرچه سیاست کارتر مبتنی بر کاهش تعداد نظامیان آمریکایی در کره جنوبی بود ولی پنتاگون با آن مخالفت کرد.

زمانی که رونالد ریگان در سال 1981 به قدرت رسید، تعداد نظامیان آمریکایی در کره جنوبی را افزایش داد. جورج بوش نیز پس از به قدرت رسیدن تسلیحات هسته ای مستقر در کره جنوبی را خارج کرد و تعداد نظامیان آمریکایی در این کشور را تا حدی کاهش داد ولی هیچ گونه جدیتی برای مذاکرات صلح با کره شمالی نداشت.

بیل کلینتون نیز که طی سال های 1993 تا 2001 قدرت را در دست داشت، نسبت به سایر روسای جمهور قبلی آمریکا به دستیابی به یک توافق برای پایان دادن به منازعه شبه جزیره کره نزدیک شد. چارچوب توافق شده در سال 1994 و بیانیه مشترک واشنگتن و پیونگ یانگ در سال 2000 یک نقطه عطف بزرگ بود. ولی علی رغم یک دهه مذاکرات مقام های ارشد دو کشور، روابط پیونگ یانگ و واشنگتن با به قدرت رسیدن جورج دبلیو بوش و سیاست خارجی افراطی وی، بار دیگر متشنج شد. وی تصمیم گرفت تا کره شمالی را در بین کشورهای موسوم به محور شرارت قرار دهد.

تا سال 2003 میلادی آمریکا حاضر نشد تا به تعهدات خود برای عادی سازی کامل روابط سیاسی و اقتصادی با کره شمالی عمل کند، و به همین علت کره شمالی نیز از پیمان ان پی تی خارج شد.

کره شمالی در سال 2006 میلادی اعلام کرد که به آزمایش های هسته ای خود ادامه داده است. زمانی که اوباما در سال 2009 به قدرت رسید، به طور جدی به تعامل و برخورد با کره شمالی نپرداخت و ترجیح داد تا سیاست صبر راهبردی را اتخاذ کند که مبتنی بر تحریم بود. دولت اوباما امیدوار بود تا تحریم های بین المللی موجب سرنگونی نظام کره شمالی شود. ولی این سیاست نیز به هیچ وجه کارایی نداشت.

انتهای پیام/