کارمندان اداره‌کل ورزش استان اصفهان اسم ورزشکاران مدال‌آور را نمی‌دانند
دارنده مدال برنز رقابت‌های دوچرخه‌سواری قهرمانی آسیا از بی‌توجهی اداره‌کل ورزش و جوانان استان به مدال‌آوری‌های او گلایه دارد.
به گزارش خبرگزاری تسنیم از اصفهان، امیرحسین جمشیدیان ورزشکار اصفهانی و عضو تیم ملی دوچرخه‌سواری ایران چندی پیش موفق به کسب مدال برنز رقابت‌های جاده‌ای آسیا در رده امید شد.
دوچرخه‌سوار 20 ساله اصفهانی که بهترین نتیجه تاریخ این رشته را ثبت کرده و مدال‌های آسیایی زیادی دارد، این روزها از مسئولان ورزش استان گلایه‌های پرشماری دارد و از کم‌توجهی‌ها به مدال‌آوران بین‌المللی گله‌مند است. این مساله بهانه‌ای شد تا در گفت‌وگویی با این ورزشکار جوان، به بررسی شرایط و وضعیت دوچرخه‌سواری کشور و استان بپردازیم که در ادامه می‌خوانید:
تسنیم:درباره چگونگی کسب مدال برنز رقابت‌های جاده‌ای رده امید آسیا و سطح این مسابقات توضیح دهید؟
جمشیدیان: مدال تایم تریل انفرادی، چند سال می‌شد که تکرار نشده بود و خدا را شکر می‌کنم که توانستم آن را کسب کنم. شرایط مسابقات این بار خیلی سخت‌تر بود، تا کنون سابقه نداشت که برای رده سنی امید 40 کیلومتر مسافت تعیین کنند و حتی مسابقات قهرمانی جهان که امسال برگزار می‌شود، مسافت‌اش 30 کیلومتر است و یا همین مسابقات سال قبل در 26 یا 27 کیلومتر برگزار شد. رشته فوق‌العاده سنگینی بود و من هم شرایط خیلی خوبی داشتم و زمان زیادی است که در تایم تریل انفرادی کار می‌کنم و توانستم نتیجه لازم را بگیرم.
تسنیم: شرایط دوچرخه‌سواری ایران برای کسب سهمیه المپیک 2020 چطور است؟
جمشیدیان: در بخش جاده باید تور برویم و در مسابقات مختلفی شرکت کنیم که تعداد نفرات زیادی را می‌طلبد. در رشته مدیسن طبق محاسابت من می‌توانیم سهمیه المپیک را به دست بیاوریم و اعلام آمادگی کردیم که می‌توانیم سهمیه المپیک را در این رشته کسب کنیم. اما فدراسیون این موضوع را پشت گوش می‌اندازد و متأسفانه در ظاهر پیشنهاد ما را قبول کرد اما بعد گفتند که بودجه لازم تأمین نشده و این مساله در حال عقب افتادن است. اعلام آمادگی کردیم که می‌توانیم سهمیه بگیریم و باید در مسابقات مختلفی شرکت کنیم؛ به طور مثال در همین ماه مسابقات تایوان بود که 25 تا 28 اردیبهشت برگزار می‌شود که اعزام نداشتیم. مسابقات دیگری در چین، روسیه و کشورهای دیگری برگزار می‌شود که در کسب سهمیه موثر هستند. برای کسب سهمیه پوئن‌هایی در نظر گرفته می‌شود که خیلی به سود ما ایرانی‌ها است.
تسنیم:نحوه به دست آوردن امتیازات لازم برای کسب سهمیه المپیک بر چه اساسی است؟
جمشیدیان: به طور مثال هیچ وقت قهرمانی آسیا در کسب سهمیه دخیل نبوده است، اما در کسب سهمیه المپیک 2020 قهرمانی آسیا موثر است، همچنین قهرمانی جهان و جام‌هایش دخیل هستند و به همین دلایل ما امید زیادی برای کسب سهمیه داشتیم، اما متأسفانه چند نفر هستند که مخالف اعزام برای مسابقات بوده و حرف خودشان را فعلاً به کرسی نشانده‌اند. از همین جا به تمام جامعه ورزش می‌گویم که ما می‌توانستیم سهمیه المپیک را به دست بیاوریم، اما اگر اعزام نکردند، کم‌کاری از جانب ما نبوده است.
تسنیم:دلایل مخالفت با اعزام برای کسب سهمیه المپیک از جانب فدراسیون چیست؟
جمشیدیان: بالاخره وقتی بحثی پیش می‌آید، یک‌سری از افراد مخالف می‌شوند و اعتقاد دارند که نمی‌شود و چرا باید برای این اعزام‌ها هزینه کنیم و بخواهیم سهمیه بگیریم؟ در صورتی که مدیسن یک رشته 2 نفره است و با یک مربی مجموعاً 3 نفر می‌شویم.
از طرف دیگر ما می‌توانیم در چند مسابقه پشت سر هم شرکت کنیم. به طور مثال همین مسابقات تایوان، 2 کاپ پشت سر هم بود، یعنی در حالت دیگر ورزشکار باید 2 اعزام مختلف داشته باشد تا بتواند در 2 کاپ مختلف رکاب بزند، اما در این مسابقات با یک اعزام 2 کاپ وجود داشت و این فرصت مناسبی بود که از دست رفت.
در مسابقات چین که من مدال گرفتم می‌توانستیم در یک اعزام در 3 کاپ رکاب بزنیم و تمام این کاپ‌ها منجر به کسب سهمیه World cup می‌شد که امتیازش برای کسب سهمیه المپیک محسوب شده و می‌توان گفت تقریباً سهمیه قطعی می‌شد. از طرف دیگر من الان 20 ساله هستم و حداقل 15 سال دیگر می‌توانم برای کشور رکاب بزنم.
اگر این هزینه‌ها انجام شود، جدا از بحث سهمیه المپیک، حتی اگر نمی‌توانستیم هم آن را کسب کنیم نوعی تجربه‌اندوزی به شمار می‌آید و در مسابقات بعدی قطعاً می‌توانم نتیجه بگیرم. اگر اعزام‌ها صورت بگیرد می‌توانم در مسابقات قهرمانی آسیا 2019 قهرمان شوم و به طور مستقیم سهمیه را به دست بیاورم، اما متأسفانه نگاه خوبی وجود ندارد.
تسنیم: دلیل اصلی مخالفت با اعزام برای کسب سهمیه کمبود بودجه است؟
جمشیدیان: بهانه‌ها در این مورد زیاد است؛ از عدم تأمین بودجه تا مسائل دیگر. کاری که قرار باشد انجام نشود دلیل برایش زیاد خواهد بود. باز هم می‌گویم در مورد رشته مدیسن درباره نفر دوم اظهارنظر نمی‌کنم اما من به شخصه آماده هستم که این کار را برای کشورم انجام دهم و از این منظر هم می‌شود به آن نگاه کرد که اگر موفق شوم، نخستین سهمیه ما در تاریخ دوچرخه‌سواری پیست محسوب می‌شود.
باز هم تأکید می‌کنم تجربه‌اندوزی من در این مسابقات نوعی سرمایه‌گذاری برای آینده محسوب می‌شود و می‌توانم در بازی‌های آینده نتیجه بگیرم. از طرفی یک اعزام برای مسابقات تور حداقل 6 ورزشکار و 3 همراه نیاز دارد و هزینه طوقه، لاستیک و مخارج دیگر بماند، اما در رشته ما نهایتاً 3 نفر اعزام می‌شوند و اصلاً مخارج آن قابل مقایسه نیست. مسابقات این رشته پشت‌سر هم بوده و امتیازات بالایی دارد.
تسنیم:اخیراً گلایه‌های زیادی از مسئولان ورزش استان و هیئت دوچرخه‌سواری اصفهان داشتید؛ ریشه این دلخوری‌ها از کجا نشئت می‌گیرد؟
جمشیدیان: ما زیر نظر هیئت دوچرخه‌سواری هستیم و هیئت نیز زیر نظر اداره‌کل ورزش و جوانان استان. در وهله نخست من از عملکرد هیئت دوچرخه‌سواری اصفهان ناراضی هستم و گزینه بعدی اداره‌کل ورزش و جوانان استان است. اکنون نزدیک به 7 مدال آسیایی دارم، بهترین نتیجه تاریخ دوچرخه‌سواری که پنجم جهان شدم را گرفته‌ام اما تاکنون مدیرکل ورزش استان را ندیده‌ام.
البته از دور ایشان را دیده‌ام اما تاکنون نشده است که یک‌بار از من تشکر کنند. سر سال که می‌شود از طریق کانال‌های مختلف ما را دعوت می‌کنند و در یک مراسمی یک میلیون تومان به یک ورزشکار می‌دهند. اگر در یک خانواده پسری بخواهد ازدواج کند، مگر پدر نباید از او حمایت کند؟ اگر بتواند اما انجام ندهد، می‌گویند این پدر بی‌توجه است و این نیز دقیقاً در مورد اداره‌کل و ورزش استان ما صدق می‌کند.
تسنیم:این کم‌کاری‌ها شامل چه مواردی است؟
جمشیدیان: من کوچکترین فرد در ورزش اصفهان هستم و افراد بزرگ‌تر از من خیلی هستند، اما تمام آنها نیز ناراضی هستند. به سهراب مرادی خانه دادند اما آن را پس گرفتند، اگر این ورزشکار بخواهد زندگی تشکیل دهد چه کاری باید بکند؟ آن هم وقتی قراردادهای ما مبلغش تا این حد پایین است؟ وقتی منابع استانی دارند و می‌توانند کمک کنند چرا انجام نمی‌دهند؟ اگر نمی‌توانستند، می‌گفتیم نمی‌شود اما بقیه استانها چگونه این حمایت‌ها را انجام می‌دهند؟ مطمئن باشید هیچ‌کدام از ورزشکاران استان از عملکرد اداره‌کل ورزش و جوانان راضی نیستند. می‌توانید از سهراب مرادی، احمدرضا طالبیان و امیرحسین اکبری نیز بپرسید. تعداد ما هم زیاد نبوده و کل ورزشکاران بین‌المللی استان که مدال‌آور باشند، از انگشتان یک دست بیشتر نیست و این بچه‌ها حمایت لازم دارند. کوچکترین کاری که می‌توانند انجام دهند، معرفی ورزشکاران در سطح استان است. هیچ جا اسم‌مان منعکس نمی‌شود که بتوانیم اسپانسر بگیریم در صورتی که اگر اسم ورزشکار مطرح شود، اسپانسر به سراغش خواهد آمد اما وقتی در خود اداره‌کل ورزش و جوانان استان اصفهان اسم ورزشکار را نمی‌دانند، چه توقعی می‌شود داشت؟
تسنیم: خبرهایی درباره تلاش فدراسیون برای پیدا کردن تیم برای شما منتشر شده است؛ این موضوع صحت دارد؟
جمشیدیان: آن طور که به من گفته‌اند فدراسیون برای ما به دنبال تیم است و گویا یکی دو تیم موافقت کرده‌اند و الان در حال رایزنی درباره قرارداد هستند. هنوز به ما اعلام نکرده‌اند که آنها از چه کشورهایی و چه تیم‌هایی هستند. در ایران فعلاً باشگاه سپاهان در رشته دوچرخه‌سواری به صورت حرفه‌ای فعال است که من از آنها تشکر می‌کنم چون با تمام توان حمایت می‌کنند. درست است که مبلغ قراردادهای ما کم بوده و باید بیشتر شود اما سپاهان به صورت حرفه‌ای به دوچرخه‌سواری نگاه می‌کند. من بارها گفته‌ام که اگر فدراسیون بتواند برای من تیم پیدا کند، تا آخر عمر مدیون‌شان می‌شوم. متأسفانه الان در مقطعی هستیم که در خارج از کشور به دوچرخه‌سواران ایرانی نگاه خوبی وجود ندارد.
تسنیم:دلیل این نگاه منفی چیست؟
جمشیدیان: متأسفانه از ماست که بر ماست! آن کسانی که به دوچرخه‌سواری آمدند و پول درآوردند و رفتند، باعث شدند که ما در خارج از کشور زیر اتهام به دوپینگ برویم و ما را بدنام کردند و متأسفانه تیم‌های خارجی با دوچرخه‌سوار ایرانی قرارداد نمی‌بندند. اگر اسامی تیم‌های خارجی را بررسی کنید، می‌فهمید که ما از خیلی از آنها بهتر و سرتر هستیم.
تسنیم:دوپینگ دوچرخه‌سواران قبلی این مشکلات را به بار آورده و باعث این نگاه منفی شده است؟
جمشیدیان: نه این‌گونه نیست. من نمی‌گویم دوپینگ کرده‌اند، نمی‌گویم فقط ورزشکاران، بلکه یک‌سری افراد حاشیه ساختند و باعث شدند که نگاه تیم‌های خارجی درباره تمام ورزشکاران ایرانی این رشته منفی و با نگاه دوپینگ باشد. هر جا برای مسابقه رفتیم، ایمیل زدند که بروید از آنها تست بگیرید.
در تایم تریل تیمی به دلیل آنکه دیر رسیدیم، آخر شدیم و در کل مسابقه از 3 نفر تست گرفته‌اند. فقط سوالم این است که اگر شیطنتی از داخل کشور صورت نگرفته است، یک ورزشکار قزاقستانی و 2 نفر ایرانی، چرا باید این‌گونه باشد؟ چرا از تیم‌های کره و هنگ‌کنگ که دوم و سوم شده‌اند، تست دوپینگ گرفته نشد؟ باید 2 نفر از 3 نفر تست‌دهنده از ایران باشند که آخر شده است؟ این شبهه‌برانگیز است و باعث می‌شود فکر کنی از داخل کشور شیطنت‌هایی صورت گرفته است. به هر تیمی که ایمیل می‌زنیم می‌گوید دوچرخه‌سوار ایرانی نمی‌خواهد و این موضوع باید دلیلی داشته باشد.
تسنیم:وضعیت احداث پیست دوچرخه‌سواری نقش‌جهان اصفهان در چه حالی است؟
جمشیدیان: فکر نمی‌کنم حتی 30 درصد این پیست هم تکمیل شده باشد.
تسنیم:مشخص نیست چه زمانی آماده خواهد شد؟
جمشیدیان: من می‌گویم به ما کمک نمی‌کنند و در بهترین حالت اداره‌کل ورزش و جوانان یک میلیون تومان به ما پاداش می‌دهد، بعد فکر می‌کنید حاضر هستند حدود 2 میلیارد هزینه کنند تا پیست تکمیل شود؟
تسنیم: گویا آمار تصادفات دوچرخه‌سواران ایرانی در جاده‌ها بالا است؛ فکر می‌کنید دلیل آن چیست؟
جمشیدیان: ورزشکاران پیست و رشته‌های نیمه استقامتی در پیست تمرین می‌کنند، اما ورزشکاران رشته جاده باید برای تمرین به جاده بروند. نمی‌شود بلواری را درست کرد تا ورزشکار در آن تمرین کند. در تمام دنیا چه در کشورهای مدعی این رشته و چه در کشورهای پایین‌تر از ایران، همه ورزشکاران در جاده تمرین می‌کنند.
تنها فرق‌شان با ما که منجر به این تعداد بالا از تصادفات ورزشکاران این رشته می‌شود، وجود اسکورت است. یکی از گلایه‌های من از هیئت دوچرخه‌سواری استان همین مورد است. زمانی که برای تمرین از خانه خارج می‌شوم، از خانواده‌ام خداحافظی می‌کنم چون معلوم نیست برمی‌گردم یا نه. ما یک اسکورت نداریم و مجبوریم برای تمرین به اتوبان و جاده‌ها برویم. اداره‌کل ورزش و جوانان هم یک اسکورت در اختیار ما نمی‌گذارد در حالی که ماشین و راننده‌های زیادی دارد. این مسائل را باید هیئت دوچرخه‌سواری پیگیری کند. معضل ما در ایران اسکورت است که آن هم در شهرهایی مثل تهران و تبریز استفاده می‌شود و فرهنگ آن جا افتاده است، اما متأسفانه در اصفهان هنوز این موضوع جا نیفتاده است.
گفت‌وگو از بهاره کلوندی
انتهای پیام/ح
