فرخنده کشوری که تویی شهریار آن...
خبرگزاری تسنیم: شعر افغانستان تنها شعر مقاومت نیست، شاید مقاومت نماد شعر و ادبیات مردم این سرزمین باشد، اما بخش مهمی از ادبیات امروز افغانستان، ادبیات آیینی است. تمایل به سرایش این اشعار در شاعرانی که در فضای شعر انقلاب بوده‌اند، بیشتر نمایان است.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، ادبیات معاصر افغانستان امروزه دارای یک هویت مستقل است و بدون شک می‌توان گفت، تبدیل به یک جریان پویا و تاثیرگذار شده است، اما شعر افغانستان تنها شعر مقاومت نیست، شاید مقاومت نماد شعر و ادبیات مردم این سرزمین را به خود اختصاص داده باشد، اما بخش مهمی از ادبیات امروز افغانستان، ادبیات آیینی است، شاعران افغان به هر مناسبت تلاش کرده‌اند تا ارادت خود را به ساحت ائمه(ع) نشان دهند.
ارادت به خاندان عصمت و ولایت و تمایل به سرودن اشعار آیینی بیشتر در شاعرانی دیده می‌شود که در سال‌های دور به ایران مهاجرت کرده و در فضای جمهوری اسلامی ایران و در کنار شاعران انقلاب رشد یافته‌اند، به همین دلیل امروزه شاعران جوان افغان که عمدتاً در ایران ساکن هستند، تمایل قابل توجهی به سرایش اشعار آیینی نشان داده‌اند.
در مقابل، شاعرانی که در خانه به سرودن شعر آیینی مشغول هستند، از شمار اندک‌تری برخوردار هستند، شاید علت این مهم را بتوان در نبود محافل شعرخوانی آیینی نسبت به ایران، غلبه شعر اجتماعی به دلیل حوادث سیاسی و اجتماعی این کشور و... دانست. اما به هر شکل کم نیستند شاعران افغان که چه در ایران چه در کابل یا بلخ در حوزه شعر آیینی وارد شده و از خود سروده‌های شاخصی بر جای گذاشته‌اند.
در میان این شاعران، شاعران افغان مهاجر در ایران به دلیل نزدیکی و یا همجواری با امام هشتم شیعیان(ع) تلاش کرده‌اند تا ارادت خود به امام رضا(ع) را نشان دهند، در ذیل نمونه‌هایی از این اشعار آورده شده است:
فرخنده کشوری که تویی شهریار آن
آسوده مردمی که تویی غمگسار آن
گلزار شرق را نبود تا ابد خزان
ای رحمت خدا! چو تویی نو بهار آن
رخشنده خاتمی است در انگشت مرتضی
نازد به نام تو گهر آبدار آن
شادم زبخت خویش کز این آستان برم
امروز بر جبین ارادت غبار آن
همسایگان کوی رضاییم، ای خدا!
رحمی نما به ما به طفیل جوار آن
از ما درود باد به این مرجع امید
تا هست چرخ و گردش لیل و نهار آن
«خلیل‌الله خلیلی»
*****
خدایگان خراسان، خدیو خطه طوس
سلیل احمد و هشتم امام، شمس شموس
بر آستان تو روی نیاز اهل نیاز
به خاک کوی تو انس و ملک نهاد رؤس
مزار فیض تو حاجت روی اهل جهان
پناه لطف تو آرام بخش خیل نفوس
کسی ز درگه جود تو نامید نرفت
اگر که مومن دیندار یا که گبر و مجوس
به نور تو ماراست چشم و دل روشن
بوصف ذات تو ما را زبان فهم الکن
«براتعلی فدایی هروی»
******
آمدم باز از این پنجره فریاد شوم
وارد صحن من و این همه ایراد شوم
آمدم چرخ زنم، چرخ به دور حرمت
تا به اندازه سرگشتگی باد شوم
آمدم زائر تو پای نهد روی سرم
زیر پای همه جان داده و آزاد شوم
می‌شود قطره‌ای از حوض طلایت نوشم؟
سبز تر گردم و این مرتبه شمشاد شوم
می‌شود گوشه ایوان شما خواب شوم؟
بعد از آن باز کنم چشم و پریزاد شوم
«حسین حسین‌زاده»
انتهای پیام/
