گزارش| خودرو ملی ترکیه با مشارکت ۳ کشور

به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، امروز چند روزنامه چاپ آنکارا، از این موضوع خبر دادند که بالاخره گروه سازندگان خودروی ملی ترکیه، با گروهی از چینی ها به توافق رسیده و سند توافق برای تولید باطری های خودرو برقی ترکیه، امضا شده است.

جدیدترین خبرها و تحلیل‌های ایران و جهان را در کانال تلگرامی تسنیم بخوانید. (کلیک کنید)

جدیدترین خبرها و تحلیل‌های ایران و جهان را در کانال اینستاگرامی تسنیم بخوانید. (کلیک کنید)

امروز، روزنامه قرار چاپ آنکارا، در یک گزارش اختصاصی خبر داد:«خودرو ملی ترکیه که طراحی آن توسط گروه ایتالیایی Pininfarina انجام شده و برای ساخت موتور آن با گروه آلمانی Alman Bosch توافق شده، برای سفارش ساخت باطری نیز با شرکت چینی Farasis قرارداد امضا کرد و حالا قطعات این خودرو، یک به یک در حال جمع شدن است.»

انتظار می رفت که روند تولید خودرو برقی ترکیه خیلی زود پیشرفت کند و در سال 2022 میلادی، وارد بازار شود، اما ظاهراً بخشی از این پروژه به خاطر شیوع گسترده ویروس کرونا، با وقفه روبرو شد. حالا باز هم گروه سازندگان در تداوم ادامه کار است و خودرو برقی ترکیه با طراحی ایتالیایی ها، موتور آلمانی ها و باطری چینی ها، در مقطع نخست، به دنبال فتح بازار داخلی است.

ملی یا وارداتی؟ مساله این است

3 سال پیش بود که رجب طیب اردوغان رئیس جمهور ترکیه در چند سخنرانی، بر این مساله تاکید کرد که انتظار دارد چند «جوانمرد زاده» دور هم جمع شوند و برای ترکیه خودرو ملی تولید کنند. این سیگنال اردوغان، موجب آن شد که گروهی از سرمایه داران و فعالان اقتصادی محافظه کار، دور هم جمع شوند و گروه اولیه تلاش برای تولید خودرو ملی برقی ترکیه را تشکیل دهند.

رجب طیب اردوغان رئیس جمهور ترکیه و رهبر حزب عدالت و توسعه در یک مراسم پر زرق و برق و در فضایی پر از غوغای رسانه ای و حزبی، از خودرو تولید ملی پرده برداری کرد و آن را حماسه ای مهم در صنعت ترکیه دانست.

اغلب رسانه ها نیز، با شوق و ذوق در این مورد نوشتند و سخن گفتند و شمار اندکی از تحلیل گران در گوشه و کنار و زیر لب می گفتند: «کالایی که در ایتالیا طراحی شده و برای باطری آن هم از دیگران کمک خواهید گرفت و موتورش را هم کشور دیگری ساخته، چگونه می تواند ملی باشد؟»

اما گروه سازنده خودروملی ترکیه (TOGG)، گوشش به این حرف ها بدهکار نیست و علاوه بر آمریکا و چین، در 27 کشور جهان، طراحی خودرو مزبور را به نام ترکیه ثبت کرده تا از آن کپی برداری نشود و در بازارهای جهان، به رسمیت شناخته شود.

خودرو ملی و تابلوی اقتصادی خودروداری در ترکیه

در حال حاضر، شهروندان ترکیه، بابت هر لیتر بنزین معمولی که در گلوی مبارک باک خودروهایشان می ریزند، باید 7 لیره پول رایج کشور خودشان را پرداخت کنند که چیزی نزدیک به 26 هزار تومان، پول رایج ماست! بله 26 هزار تومان!

ترکیه، منابع نفتی خود را از خارج وارد می کند و با احتساب هزینه پالایش و مالیات و توزیع و فاکتورهای دیگر، این سوخت استراتژیک، چنین قیمتی پیدا می کند.

به عنوان مثال، افسر پلیسی که حقوقی نزدیک به 4 هزار لیره دریافت می کند، کل حقوق ماهیانه او معادل 570 لیتر بنزین است! بنابر این، نه تنها مالکیت خودرو و خیابان گردی و دُور دُور و سفر، بلکه استفاده از تاکسی نیز در ترکیه، هزینه سنگینی دارد و اساساً شهروندان ترکیه، نمی توانند چندان ماشین باز باشند.

از دیگر سو، چندین نوع از خودروهای اروپایی و آسیایی شامل تویوتا، هیوندای، پژو، فیات، فولکس واگن و ... در داخل ترکیه مونتاژ می شوند و با قیمت معقول به فروش می رسند. بنابراین، نیاز به تولید خودرو در ترکیه، یک نیاز اقتصادی نیست، بلکه یک مساله کاملاً سیاسی و حماسی است.  

از چند دهه پیش، ساخت خودرو ملی برای سیاست مداران ترکیه، یک آرزوی ملی و حماسی بوده و مرحوم نجم الدین اربکان نخست وزیر اسبق ترکیه، که خود پروفسور و دانشمند ساخت موتورهای دیزلی بود، در تقویت ایده و باوری به نام نیاز به خودرو ملی، نقش مهمی ایفا کرده است.

تلاش برای تبدیل کردن موضوع تولید خودرو ملی به یک مساله سیاسی و تبلیغاتی حزبی، منتقدینی دارد.

حکمت چیچک از تحلیل گران شبکه تلویزیونی اُدا تی.وی در این مورد نوشته است: «آکپارتی در مورد تولید خودرو ملی هم دست به تبلیغ می زند. سران  دولت، ادعا می کنند که در عرض یک سال، خودرو برقی ملی را به خط تولید می رسانند. این در حالی است که احداث کارخانه خط مونتاژ خودرو مارک آلمانی فولکس واگن در مانیسای ترکیه، بیش از دو سال زمان برد. چگونه ممکن است فقط وصل کردن تکه های یک خط مونتاژ خودرو که همه چیز آن از آلمان آمده دو سال طول بکشد، اما یک خط تولید داخلی که همه چیز آن از صفر شروع شده، در عرض یک سال به پایان برسد؟ اگر شما چنین چیزی را با کارگران رده پایین بنز و ب.ام.و هم مطرح کنید، به شما خواهند خندید. این چیزها، تلاش چین برای تولید خودرو ملی جیلی و تلاش هندوستان برای تولید خودرو تاتا را به یادمان می آورد که صدها مهندس را از گوش و کار دنیا جمع کردند. پول زیادی خرج شد و در پایان کار هم نتیجه ای که حاصل شد، خودروهایی بود که نه می شد آنها را ملی نامید و نه برای مردم، جذابیتی داشت. نکته دیگر این است که ما دوست داریم همه چیز را به نام خودمان تمام کنیم. مانند همان بالگردهای نظامی ایتالیا که همه چیز آن ساخت آن کشور است اما در ترکیه، اسمش را گذاشته ایم بالگرد ملی آتاک.»

رمزی اُزدمیر از تحلیل گران خبر ترک هم در مورد تفاوت تولید و مونتاژ، چنین نوشته است: «همان روزی که بن علی ییلدرم یک مویابل را رو به دوربین ها گرفت و با خوشحالی، خبر تولید تلفن همراه داخلی را اعلام کرد، همه روزنامه ها فهمیدند که آن تلفن، در واقع تولید چین است. تمام قطعات و بدنه و همه چیز، ساخت چین، مونتاژ و به هم چسباندن، کار داخل!»

در هر حال، تولید خودرو داخلی ملی برای ترکیه تبدیل به یک آرمان سیاسی مهم شده و ظاهراً ویژگی های فنی خودرو مزبور، نسبت به بسیاری از رقبای خارجی چیزی کم ندارد و احتمال استقبال خریداران داخلی از این خودرو برقی، دور از ذهن نیست. قرار است در هدایت این خودرو از امکانات ویژه مانند اینترنت 4 جی و 5 جی استفاده شود و برخی از تعمیرات نیز به شکل مجازی و از راه دور، انجام شوند. همچنین ممکن است در صورت طی روند طبیعی، این خودرو در ترکیه، اصلی ترین پایلوت برای تولید خودروهای هوشمند بدون راننده باشد.

اگر چه دولت برآمده از حزب عدالت و توسعه، پیش تر در مورد تولید خودرو ملی و فرستاده شدن آن به جاده های ترکیه، شتاب داشت، اما حالا می توان چنین پیش بینی کرد که پرده برداری از فروش این خودرو نیز تبدیل به یک واقعه انتخاباتی شود و در آستانه برگزاری انتخابات در میانه سال 2023 میلادی، شاهد چنین اقدامی باشیم.

انتهای پیام/