جعبه بی‌پایان جادویی!

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، روز جهانی تلویزیون است. عرصه‌ای برای نمایش تصاویر، فرم‌ها و سبک‌هایی که انسان را احاطه کرده است. تلویزیون، مردمی‌ترین و پرمخاطب‌ترین مدیوم برای ارتباطات و اطلاع‌رسانی است.  چرا که به‌ راحتی مطالب را به مخاطبان از هر گروه سنی و قشری که باشند، ارائه می‌دهد.

تا قبل از سال 1337 هنوز چیزی به نام تلویزیون به خانه مردم ایران راه پیدا نکرده بود. تا آن زمان این رادیو بود که بدون حضور رقیبی جدّی برای خودش یکّه‌‎تازی می‌کرد، اما از سال 1337 داستان متفاوت شد. از آن سال بود که دیگر سر و کله دستگاه شگفت‌انگیزی که بعد‌ها به آن لقب جعبه جادو دادند، پیدا شد.

بسیاری از صاحب‌نظران معتقدند امروزه تلویزیون عضوی از خانواده است. روابط اعضای خانواده تحت تأثیر آن دگرگون و کارکردهای خانواده دچار تغییر و تحول جدّی شده است. این رسانه در مواردی رقیب والدین و در مواردی یاریگر و همراه آنان است. گاه کارکردهای نهادهای رسمی را به چالش می‌کشد و گاه در نقش نهادی میانجی و واسط، به هم‌افزایی کارکردها کمک شایانی می‌کند.

تماشای تلویزیون و دریافت اطلاعات از طریق این رسانه به سواد نیاز ندارد و به‌‏همین دلیل، این رسانه در کشورهای عقب‌مانده و در حال توسعه بیش‌‏تر کاربرد دارد. تلویزیون، نقش مهمی در انتشار اطلاعات و دانستنی‌ها ایفا می‌کند و وسیله‌ای قدرتمند برای شکل‌دهی به شرایط و خواسته‌های بشری محسوب می‌شود.

روابط عمومی سیما به همین مناسبت یادداشتی نوشته که در آن تلویزیون را جعبه جادویی می‌داند که کماکان فراگیرترین و اثرگذارترین رسانه محسوب می‌شود.

آن‌قدر شگفت‌انگیز بود که جعبه جادو لقب گرفت. با آن ظاهر چاق و رنگ سیاه و سفیدش چشم‌هاى مشتاق زیادى را به خود خیره کرد، رنگى هم شد(محدود به دو سه رنگ) البته قاب بیرونى‌اش! خلاصه می‌شد در یک و نیم شبکه. نیمش براى آن نصف روز برنامه‌هایى بود که راهى آنتن مى‌کرد.

شب‌ها کرکره برنامه‌ها پایین مى‌آمد و همه‌چیز تعطیل می‌شد، مى‌رفت تا فردا و روزى تازه... این جام جهان‌نما در طول این سال‌ها چه خاطره‌ها که برایمان نساخت، عضوى از خانواده‌مان شد، در کنار هم خندیدیم و گریستیم...

حتى به کمک ترافیک هم آمده بود و با برخى تولیداتش خیابان‌ها را خلوت مى‌کرد. با رشد فناورى پوست انداخت. شبکه پشت شبکه اضافه کرد و قد کشید.

البته در مسیر توسعه کمىّ و کیفى یکه‌تاز نبود، رقباى جدید هم از راه رسیدند، در دسترس‌تر و انعطاف‌پذیرتر؛  اما این پایان تلویزیون نبود و نیست، همانطور که ظهور تلویزیون پایان رادیو نبود!

زمانه تغییر کرده؛ مخاطب امروز مخاطب اسیر و گرفتارِ دیروز نیست؛ انتخابگر است. 

عصر، عصر رسانه‌هاى همگراست. همین فضاى مجازى مى‌تواند در خدمت محتواى دیدنى رقیب سنتى‌اش قرار بگیرد و پیام آن را امتداد بدهد تا برسد به دست تک‌تک مخاطبان.

تلویزیون همچنان به عنوان فراگیرترین و اثرگذارترین رسانه در خدمت مخاطبان به عنوان اصلى‌ترین سرمایه‌اش است، با افتخار. (آن که نقشی دیگرش جایی مصور می‌شود/ نقش او در چشم ما هر روز خوشتر می‌شود)

به همین مناسبت، امیدواریم این قابِ جادویی، همچون دهه‌های گذشته که نوستالژی‌هایش هنوز هم جادو می‌کنند، بتواند با برنامه‌سازی درست و سریال‌سازی اصولی همچنان در میانِ رسانه‌های دیگر جریان‌سازی و تأثیرگذاری‌اش را داشته باشد. 

انتهای پیام/