پژاک، نماد نقض حقوق بشر در جامعه کُردی ایران
یکی از دلایل حمایت آمریکا و نظام سلطه از پژاک، تلاش برای مقابله با قدرت روزافزون ایران در منطقه خاورمیانه است. روندی که پس از آغاز آشکار طرح خاورمیانه بزرگ از سوی قدرت‌های بزرگ بیش از پیش قابل درک است.
گروه سیاسی خبرگزاری تسنیم- پس از کشته شدن چندین هزار نفر در جنگ جهانی دوم، اتحادی بین المللی برای تشکیل یک نظم نوین جهانی به‌وجود آمد و قرار شد تا بر پایه ارزش‌های مدرن، حقوق بشر مقرر شود. فعالان و متفکران حقوق بشر به این امر واقف بودند که نتیجه جنگ جهانی به تنهایی نمی‌تواند به صلح سیاسی در جهان منجر شود به همین دلیل هم می‌بایست منشوری تهیه کرد تا حقوق ملت‌ها را تضمین کند به همین دلیل هم اعلامیه جهانی حقوق بشر را تهیه و در 10 دسامبر 1948 میلادی به تصویب رساندند.
اسناد فعلی حقوق بشر و مکانیزم‌های پیگیری آن در سطح بین‌المللی دارای نواقص بسیار جدی است و این نواقص این امکان را ایجاد کرده است که کشورهای غربی و فاتحان جنگ جهانی دوم در دهه‌های گذشته از آن در جهت بسط سیطره خود و تحمیل ایدئولوژی سکولار- لیبرال به دنیا سوء استفاده کنند.
روز جهانی حقوق بشر فرصت مغتنمی برای پرده‌برداری از چهره واقعی گروهک تروریستی پژاک در بحث حقوق بشر است. پژاک بیش از همه تبلیغاتش برای خدمت به خلق کرد، راه توسعه‌نیافتگی، فرار سرمایه‌گذاران و ضربه به مناطق کردنشین را در سال‌های اخیر پررنگ کرده است.
یکی از دلایل حمایت آمریکا و نظام سلطه از پژاک، تلاش برای مقابله با قدرت روزافزون ایران در منطقه خاورمیانه است. روندی که پس از آغاز آشکار طرح خاورمیانه بزرگ از سوی قدرت‌های بزرگ بیش از پیش قابل درک است.
پژاک در واقع زیرمجموعه پ.ک.ک است که با هدف به بازی در میان آوردن ایران، ایجاد شد. در سال‌های گذشته در استان‌های کردنشین ایران اسلامی، این گروهک عامل شهادت چندین نفر از ساکنان منطقه و نیز ناامن‌سازی غرب کشور بوده است. پژاک عاملی برای اجرای طرح‌های موساد و نیز توطئه‌های آمریکاست که با توجه به آگاه شدن مردم و جوانان کرد کشور، شکست آنان حتمی است.
در این پروژه گروه‌هایی مانند پژاک نقش پیاده‌نظامی را بازی می‌کنند که چندان به حدود و ثغور جنگی که درگیر آن هستند واقف نبوده و اگر سران آنها به سبب ارتباط مستقیم با کارگزارانِ نظام سلطه از برخی راهبردها مطلع بوده باشند و لیکن سربازانِ خط مقدم که همان اعضای و کادرهای عادی و فریب خورده این گروه‌ها هستند هیچگاه متوجه نخواهند شد که در چه زمینی بازی می‌کنند و شاید اولین قربانیان این پروژه را بتوان سربازان گروه‌های شبه‌نظامی و تجزیه‌طلبی عنوان کرد که مبتنی بر ساختار تروریسم قرن 21 حرکت می‌کنند.
از بازرترین جنایت‌های ضد بشری پژاک می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
«شهید کوهسار فاتحی» اهل کامیاران و مسئول پایگاه امداد و نجات جاده‌ای و کارمند هلال احمر بود که در شامگاه 29 تیرماه 97 با آمبولانس راهی شیفت کاری بود که در خروجی شهر کامیاران جلوی چشم مردم توسط گروهک پژاک مورد حمله قرار گرفت و به شهادت رسید. از او دو فرزند به نامهای کارین و کسری به یادگار مانده است.
در سال 1396 گروه تروریستی پژاک، یک دختر 13 ساله اهل سردشت به نام «اسرین محمدی» معروف به سونیا را ربوده و به کمپ‌های خود در قندیل انتقال می‌دهد. خانواده اسرین خیلی تلاش کردند تا دخترشان را ملاقات کنند اما مانند خانواده‌های دیگری که بچه‌هایشان از طرف این گروه ربوده می‌شوند، اجازه ملاقات را نیافتند. حسن محمدی پدر و مریم خضری مادر اسرین محمدی در نامهای از جامعه بین المللی و حکومت‌های اقلیم کردستان و ایران درخواست کمک کردند. اما متأسفانه کارشان به جایی نرسید. سال 1399 مادر اسرین محمدی از طریق یک پیام ویدیویی، خبر کشته شدن دختربچه‌اش در حین فرار توسط پژاک را فاش کرد.
«تاج‌الدین میرزایی» شهروند کرد ماکویی یکی دیگر از قربانیان حملات تروریستی پژاک است که در اردیبهشت 98 توسط یک تیم آدم‌ربایی گروهک پژاک در جاده روستایی ربوده شد، عناصر پژاک او را از کشور خارج کردند و به مدت 12 روز، در یکی از مقرهای خود در کوهستان‌های شمال عراق زندانی و شکنجه نموده و در ازای آزادی تاج الدین میرزایی 500 میلیون پول از خانواده او درخواست کردند.
با توجه به عدم تمکن مالی خانواده میرزایی و ناتوانی آنها در تامین مبلغ هنگفت مورد نظر پژاک، این گروه تروریستی تاج‌الدین میرزایی را با شکنجه بسیار به فجیع‌ترین شکل ممکن به شهادت رسانده و جسد وی را مثله نمودند. سپس در تاریخ 26 اردیبهشت 1398 با خانواده وی تماس گرفته شد و آدرس جنازه وی به را بستگان اطلاع دادند. جنازه به صورت مثله و کاملا متلاشی شده، در منطقه برتپه پیدا شد.
«اخاذی از مالک هتل سلین»
پاییز 1399 جمعی از عناصر پژاک ضمن مراجعه به هتل سلین در منطقه هورامان و دریافت چند بسته نان از کارگر هتل، نامهای را خطاب به مالک هتل با مضمون ”برای آزادی کردستان باید به ما کمک اقتصادی کنی» تحویل دادند. بعد از ماجراهای بسیار و چندین نوبت اخاذی و تهدیدهای پی در پی پژاک مدیر هتل سلین مجبور می‌شود که هتل را برای چندین ماه تعطیل کند.
«سامان دانشور»، جوانی از روستای گویزه کویره شهرستان مریوان چند سال در صف تروریست‌های پ.ک.ک فعالیت کرده بود اما بعد از پی بردن به ماهیت واقعی این گروهک تروریستی در سال 1396 از آنها جداشده و به روستای زادگاه خود بازگشته و در زمین پدری مشغول به کشاورزی می‌شود اما تروریست‌های پژاک جدایی سامان را تحمل نکرده و به وی پیام می‌دهند که باید دوباره به آنها بپیوندد، زمانی که سامان این خواسته آنها را رد می‌کند، در خرداد 1398 هنگامی‌که در مزرعه همراه مادر و خواهرش به کار کشاورزی مشغول است توسط سه نفر از تروریست‌های پژاک جلوی چشم مادر و خواهرش ترور می‌شود.
شب دوشنبه 12 خرداد 1399، ساعت 12 نیمه‌شب، در منطقه اورامانات شهرستان مریوان، استان کردستان در کوهستان‌های "کوسالان" مجاورت خانه باغ‌های "ژونی" که خانه باغ اهالی روستای "روار" را شامل می‌شود، یکی از جوانان این روستا به اسم «سوران اختر ثمر» توسط تروریست‌های پژاک ترور می‌شود.
عناصر تروریست پژاک، یکی از دوستان سوران به اسم "رامین" که در کوهستان‌های مجاورت خانه باغ‌های "ژونی" گله‌داری می‌کرده و چوپان بوده را اسیر و با تهدید اسلحه او را ناچار می‌کنند با سوران تماس گرفته و از او بخواهد که نان و لوازم دیگر موردنیاز را برایش به کوهستان ببرد، سوران هم از روی دلسوزی و بنا بر عرف رفاقت، با یکی دیگر از دوستان خود لوازم لازم را تهیه و با ماشین خود به‌سوی "ژونی" راه می‌افتند، قبل از اینکه به "ژونی" برسند چند نفر از تروریست‌های پژاک، ماشین آنها را متوقف کرده و از ماشین پیاده‌شان می‌کنند، آنها نخست موبایل‌هایشان را می‌گیرند و سپس سوران را با خود می‌برند، تروریست‌های پژاک به دوست سوران می‌گویند چند لحظه کنار ماشین صبر کن کار کوچکی با سوران داریم و بعد از مدت کوتاهی به تو ملحق می‌شود اما بعد از چند ساعت صبر کردن سرانجام دوست سوران مشکوک شده و پیاده خود را به خانه باغ‌های "ژونی" می‌رساند و از اهالی آنجا درخواست کمک می‌کند، زمانی که مردم به مکان ربایش سوران می‌رسند و بعد از مدتی جستجو، جنازه سوران را درحالی‌که اثر 6 گلوله روی بدنش بوده و با کتف بسته و دست و پای‌شکسته پیدایش می‌کنند.
«حمله به آسایشگاه پاسگاه پلیس‌راه روانسر»
شبانگاه چهارم اردیبهشت 1388 جمعی از عناصر مسلح گروهک تروریستی پژاک به پاسگاه پلیس راه روانسر- جوانرود حمله کردند و با تیراندازی و پرتاب نارنجک به آسایشگاه ماموران این پاسگاه موجب شهادت 19 نفر و مجروح شدن11 نفر از آنان شدند.
این پاسگاه فقط وظیفه کنترل عبور و مرور جاده‌ای را به عهده داشت و مرکزی غیرنظامی بود، ضمن اینکه پرسنل آن در زمان حملۀ تروریست‌ها در حال استراحت در آسایشگاه بودند. از جمله شهدا تعدادی از سربازان وظیفۀ کرد بومی منطقه بودند. در جریان مقاومت پرسنل این پاسگاه 5 نفر از مهاجمین پژاک به هلاکت رسیدند. گروهک پژاک طی اطلاعیه‌هایی که در سایت‌ها و رسانه‌های خود منتشر کرده بود مسئولیت انجام این اقدام تروریستی را به عهده گرفت.
«به آتش کشیدن ماشین آلات مهندسی»
آقای دانایی یکی از مهندسین مریوان به همراه دو برادرش، به عنوان پیمانکار با اداره کشاورزی قرارداد بسته بودند که نزدیک به چهار هزار هکتار از اراضی منطقه زیر کشت برود و زمینه مکانیزه شدن کشاورزی را فراهم کنند. مردم منطقه راضی بودند و به آنها کمک می‌کردند. ماشین‌آلات و کار روی آنها سبب شده بود که بیشتر از بیست خانواده از این راه امرار معاش کنند.
بنابر اظهار قربانی، کارفرمای پروژه اداره کشاورزی بوده و هیچ ارتباطی با مسائل سیاسی- امنیتی نداشت. عناصر مسلح پژاک که حدود 10 نفر بودند آن شب، اول نگهبان را که یک پیرمرد شصت ساله بود، ربوده و پس از شکستن تلفن همراه وی و ضرب و شتم چهار نفر از آنها به محل نگهداری ماشین‌آلات برگشته و با گازوییل و نارنجک همه ماشین‌آلات مهندس دانایی را آتش زدند.
عناصر گروهک تروریستی پژاک مرداد ماه سال نیز یک کشاورز از اهالی روستای سرخه توت (سوره تو) شهرستان سروآباد به نام «قهرمان شهیدی» که به همراه خانواده در مزرعه شخصی در حال کشاورزی و برداشت محصول بودند را بی‌رحمانه به ضرب چندین گلوله ترور کرده و متواری می‌شوند.
کودک‌سربازان پژاک، لکه ننگ گروهک
در سال های اخیر شاهد بوده‌ایم که در صفوف نظامی پژاک کودکان و نوجوانان متعددی به نام کردستان ایران در کوه‌های قندیل با ترکیه در حال مبارزه‌اند. منیب مصنف‌زاده از جمله این کودکان است که به‌جای تحصیل و پرورش در کنار خانواده در باتلاق پژاک فرو رفت. این امر به تنهایی برای اثبات جنایت‌های این گروه و نقض حقوق بشر کافیست.
پژاک به واقع نماد نقض حقوق بشر در غرب کشور است. این گروهک از علل اصلی توسعه نیافته شدن استان‌های کردنشین است و بهانه‌ای برای فرار سرمایه‌گذاران. آگاهی مردم از جنایت‌های پژاک شکست این پروژه‌بگیران را تسریع می‌بخشد.
ریبین فرجوند
انتهای پیام/
