اولین آئین عزای حسین(ع) که در تاریخ ثبت شد

به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری تسنیم، کتاب 14 مجلس وعظ از شیخ جعفر شوشتری مربوط به گفته ها و نوشته های او در ماه محرم است که در آن‌ها از سیره اهل‌بیت(ع)، واقعه عاشورا، فضایل امام حسین(ع) و مباحث اخلاقی و اعتقادی شیعه سخن به میان آمده است. مجلس اول از این 14 مجلس به شرح زیر است:

خورشید اولین روز ماه محرم که ظهور می کند، قلب های خسته به شور می آیند و فاصله دل ها و چشم ها کم می شود. زنجیرهای سینه زنی که از صندوقچه عزاخانه بیرون می آید، طلوع یک محرم ماتم زده را برای دل های گرفته به ارمغان می آورد. آنچه در این روزهای نخستین بر قلب ها می بارد شکوه ماتمی است که باران اشک را بر دیدگان هویدا می سازد. آسمان دل ها ابری می شود و بغض، حنجره ها را می فشرد. پنجره های بسته، دست های ملتمس، شمع های سوخته و پیراهن های مشکی، حکایت دل هایی است که به شیدایی محرم دچارند.

باید به دل هایمان رجوع کنیم. اگر ابری است، اگر هوای باران دارد، اگر بغض ماتم را می کاود، حقیقتی را گوشزد می کند، که 1400 سال پیش تا امروز همواره روزهای اول محرم ماتم زده ی آن است. اگر دل صاف باشد، اگر خانه لطف حق باشد، اگر عاشق آفتاب باشد، به سرخی می گراید و وای به حال کسانی که رنگ غروب اولین روز محرم را درک نمی کنند.

محرم ماه درد و داغ شیعه است. ماه حسین منحور(گلو بریده)؛ و کدام دل است که داغ محرم را بفهمد و از طلوع خورشید اولین روز نگران نباشد. مگر نه این است که شیعیان آفتاب از باقیمانده ی گل وجود آل الله هستی یافته اند؟ مگر نه این است که نور ولایت در جانهای پیروان فرزندان علی نهادینه شده است؟ پس باید داغ محرم هوای گرفته غم را برای این دل ها به ارمغان بیاورد.

این روزها آغاز مصیبت است. مصیبت داغی سترگ که بر شانه های تشیع سنگینی می کند. مصیبت امتزاجی است از داغ های پیا پی، داغ های فراگیر، داغ های عالمگیر، همان داغ هایی که در حلول(طلوع) اولین خورشید محرم سنگینی اش در چهره ی عاشقان راه او هویداست.

مصیبت این روزها یعنی داغ اسلام، غریب اسلامی که دین رهایی است و در بند منکرین خورشید.

اسلامی که در مواجهه با تفکرات انسان زمینی گرفتار آمده و روح آسمانی بشر را در تهدید خواسته های نفسانی می بیند.

اسلام امروز داغدار تفکرات سطحی است، خرافه ها و خواب ها ، داغدار نگاه های گذراست. اسلام امروز غریب است، چون دین رهایی است و بشر تمام تلاش خودرا در بندگی خواهش های پست حیوانی محدود کرده است. امروز اسلام ناب دستخوش ترجمه های ناهمگونی از مشکلات انسان مآبانه شده که اصالت را در بردگی می داند و آزادگی را مهد می بیند؛ و چه سخت است این روزها تجلی اسلام ناب را کم فروغ دیدن و پژواک نفس پرستی انسان را فراگیر شمردن. داغ اول مصیبتی بزرگ است عاشورا می خواهد آن را به جامعه بشر تذکر دهد. داغ دیگر داغ مسلمانی ماست؛ مصیبت عظیم درک نادرست از تشیع، کژ فهمی از دین، کژ اندیشی هاست و قرائت های رنگارنگ از صراط مستقیم.

 آری، داغ مسلمانی ماست و خدا کند ما مصیبت در تدین ها دریابیم و از نگاه های عوامانه بر حذر باشیم که: «اللهم لا تجعل مصیبتنا فی دیننا». داغ دیگر ما آلوده شدن در گناهان رنگارنگ است، در نابهره مندی از رحمت الهی، در گم شدن انسانیت، در قطع ارتباط با نقطه نورانی هستی، در به پایان رسیدن عزت مداری انسان و در کم شدن هویت شیعه گی، که هرچه تاریخ از آن می گذرد، این داغ عمیق تر و ناملایم تر می شود و محرم آغاز دوباره ای است برای انسان تا به مصیبت های وجودی آن بیندیشد و داغ هارا مرهم نهد. محرم فرصتی است برای انسان تا یک بار دیگر خدا را در چند قدمی خود ببیند و بین چشمهایش با ملکوت پل بزند، پلی به رنگ سبز توسل، پلی به وسعت نیایش، پلی به استواری ولایت آل الله. اما مصیبت دیگر که با آمدن محرم بر دل ها می نشیند، داغ صاحب داغ داریهاست. داغ اوست که این روزها بر عالم افلاک می بارد تا نقطه رهایی انسان باشد.

مصیبت، مصیبت حسین(ع) است، سرور جوانان بهشت وآقای مظلومان عالم. محرم تابلوی سوگواری انسان است برای مردی که آیینه تمام نمای مظلومیت حق است. مردی که از افلاک تا خاک، کروبیان و ملائک داغدار اویند و با عشق او راه های سلوک را در می نوردند. هم او که فرمود: «هرکس دوست دارد بهشت آرامشگاه او باشد، زیارت مظلوم را ترک نکند.» پرسیدند: «مظلوم کیست؟» فرمود: «او را نمی شناسید؟ او حسین بن علی است، صاحب کربلا».

داغ پیاپی او بی کران و وسیع است، شدید و عمیق است. داغ او، داغ کوچک و بزرگ است. داغ های ما داغ مردن است؛ داغ قبر سوال نکیر و منکر، داغ قیامت عظیم، داغ گناهان بی شمار، داغ دوری از ولایت، داغ تنهایی انسان.

 اما مصیبت او مصیبت بر مصیبت است. داغ او مصیبت بیرون آمدن از مدینه است؛ مصیبت حج ناتمام، مصیبت لشگر حر، مصیبت زنان، مصیبت کودکان، مصیبت تلی است که مولا برای محافظت از اهل خیمه ها انتخاب کرد. مصیبت کربلا، تشنگی، اسیری. و کربلا لحظه در لحظه داغ است، وشیعه چه سرخوش است از جام گریه و چه سرمست است از داغ های پیاپی؛ چرا که نقطه اشتراک پیامبر امامان شیعیان، داغداری همین روزهاست.

پیامبر داغدار مصیبت حسین است. علی (ع) اشک باران حسین است. فاطمه (س) مویه کنان حسین است. اهل بیت آفتاب، سینه سوخته حسین اند. و ما، فرزندان تشیع  مصیبت زده حسینیم. این نقطه نورانی زندگی آنانی است که کامشان را با تربت حسین برداشته اند، با آل کسا.

عزاداری حسین از آن لحظه ای آغاز شد که پیامبر ایستاده در حجره خواست تا کودک تازه متولد شده را بیاورند. اسماء عرض کرد: «هنوز پاکیزه اش نکرده اند.» فرمود: «تو اورا پاکیزه می کنی؟ او را خدا پاکیزه کرده است.»

هنوز کسی اورا ندیده بود. در وصله ای پشمینه، پیچیده و آوردند. نگاه اولی که به حسین (ع) کرد فرمود: «چه سخت است برای من ای حسین ...»

کودک را به سینه چسبانید و در حالی که، عرق از پیشانی مبارک بر گونه های او  می بارید فرمود: «مرا با یزید چکار؟!»

و این اولین آیین عزاداری حسین بود که در لحظات آغازین ولادت بر تارک تاریخ ثبت شد.

داغداری پیامبر جانسوزترین تعزیه حسینی است. آن روز که پیشانی او را می بوسید و گریه می کرد؛

لب و دهانش را می بوسید و گریه می کرد؛

گودی گردنش را می بوسید و گریه می کرد؛

 سینه اش را می بوسید و گریه می کرد؛

و همواره می فرمود: «جای شمشیرها را می بوسم».

پیامبر می دانست که روزی از این لب و دندان، در زیر ضربات چوب خیضران، آوای قرآن بر می خیزد. می دانست که پیشانی بلند آفتاب به سنگ سینه کوفیان شکسته خواهد شد. می دانست که سینه سینای فرزند بتول با تیر زهراگین فرزندان شیطان شکافته خواهد شد. می دانست حسین مظلوم مذبوح است.

می دانست حسین منحور است.

«السلام علی المنحور عن الوراء»

انتهای پیام/