تاخیر در اعزام ناو آمریکایی به خلیج فارس

به گزارش خبرگزاری تسنیم به نقل از پایگاه رصد اندیشکده های استراتژیک (اشراف)، اندیشکده «امریکن انترپرایز» در مقاله‌ای به قلم «مایکل اوستین» می‌نویسد: ایران. غزه. سوریه. حزب مخالف سیاسی در امارات و کشورهای مجاور. منطقه خلیج فارس به جوش آمده و آمریکا ممکن است اواخر سال جاری، تنها یک ناوگروه مستقر در آنجا داشته باشد. آیا باید نگران باشیم؟ بیایید این معما را بررسی کنیم. استقرار برنامه‌ریزی‌شده ناو نیمیتز در خلیج فارس ممکن است به تاخیر افتد. این امر بر نگرانی می‌افزاید زیرا طی ماه‌های دسامبر و ژانویه، نیروی دریایی فقط شامل یک ناو در منطقه خواهد بود.

سایت خبری تحلیلی اشراف بدون تایید محتوا و ادعاهای مطرح شده در این گزارش، ترجمه آن را برای اطلاع نخبگان و تصمیم گیران عرصه سیاسی کشور از رویکردها و دیدگاه‌های اندیشکده‌های غربی منتشر می‌کند .

� فضای تاکتیکی نیروی هوایی، بخش مهم عملیات هوای مشترک است�

اما آیا ناوگروه‌ها، تنها عامل نفوذ ایالات متحده در منطقه است؟ نیروی هوایی ایالات متحده، پایگاه‌ها و تاسیسات فراوانی دارد که از طریق آن‌ها فعالیت می‌کند. در واقع،‌ فضای تاکتیکی نیروی هوایی، بخش مهم هرگونه عملیات هوایی مشترک است، در حالی که تهدید واقعی که ایالات متحده بر آمال هسته‌ای ایران موجب می‌شود، از بمب‌افکن‌های سنگین نیروی هوایی و بار عظیم مهمات آن‌ها ناشی می‌شود که به وسیله فرماندهی ضربتی جهانی عمل کرده و در قاره آمریکا و نیز در منطقه مستقر است. به همین ترتیب، هرگونه عملیات هوایی میدانی به نفتکش‌های نیروی هوایی در هوای خارج از میدان نبرد، وابسته است.

� پایگاه‌های نیروی هوایی و هواپیماهای ایالات متحده در خاورمیانه و خلیج فارس�

پایگاه‌های خاورمیانه و خلیج فارس که نیروی هوایی از آنجا عمل می‌کند: ساختمان‌های مرکزی نیروی هوایی ایالات متحده در «العدید» قطر، با تیپ هوایی اعزامی 379؛ «علی السالم» در کویت، میزبان تیپ هوایی اعزامی 386؛ «الظفره» در امارات متحده عربی؛ «سیب» در عمان؛ کابل، «بگرام» (تیپ هوایی اعزامی 455) و قندهار در افغانستان؛ و بیشکک در قرقیزستان. هواپیماهایی که در حال حاضر در منطقه مستقر هستند عبارتند از: A-10، F-16 و F-15 برای پشتیبانی هوایی تاکتیکی؛ پردتور (Predator) و ریپر (Reaper) کنترل از راه دور؛ بمب‌افکن‌های B-1B؛ و بمب‌افکن سیار هوایی و دارای قابلیت سوخت‌گیری مجدد C-130 و KC-135. نفتکش‌های زمینی که در آسمان‌های بلامنازع عمل می‌کنند از شعاع رزمی 1000 مایلی عقاب ضربتی (strike eagle) F-15 و شعاع 500 مایلی F-16 گسترده شده است. عقاب ضربتی نیز 23000 پوند مهمات را حمل می‌کند و این مزیتی است که نیروی هوایی مستقر در زمین بر جنگنده‌های مستقر در ناو دارد.

� نگرانی اصلی آمریکا، مواجهه احتمالی با ایران است�

نگرانی اصلی پنتاگون در خلیج [فارس] مواجهه احتمالی با ایران است. اگر این گونه شود، نیروی هوایی بخش عمده بار [مهمات] را حمل خواهد کرد، با توجه به اینکه هرگونه حمله هوایی به تاسیسات هسته‌ای ایران، مستلزم حمل بمب‌های سنگر‌شکن با هواپیمای B-2 از پایگاه هوایی ویتمن و نیز مستلزم حملات مخفیانه اولیه به وسیله هواپیماهای B-2 و F-22 جهت ناتوان کردن پدافندهای هوایی منسجم ایران و میسر کردن حملات پیشگیری، است.

� تاخیر نیمیتز خطر وابستگی زیاد به نیروی هوایی مستقر در دریا را مشخص می‌کند�

نیروی هوایی مستقر در زمین ممکن است از لحاظ پروازهای عملیاتی و بارهای مهمات، مقرون به صرفه‌تر از نیروی هوایی مستقر در دریا باشد، اما بدیهی است که به تمایل کشورهای خارجی جهت میزبانی نیروهای ایالات متحده بستگی دارد. در حالی که این مشکلی نیست که ناوها با آن مواجه هستند، تاخیر «نیمیتز» خطر وابستگی زیاد به نیروی هوایی مستقر در دریا را چشمگیر می‌کند. احتمال اختلال و مشکلات پیش‌بینی‌نشده در زمان‌بندی چرخشی کشتی، نظیر سیستم رانشی «نیمیتز» ، اندک است و این زمان‌بندی می‌تواند در حضور نیروی دریایی وقفه ایجاد کند. در حالی که ناوهای هواپیمابر نماد نیرومند قدرت آمریکا است تنها 10 عدد از این ناوها وجود دارد. این تعداد حداکثر به یک یا دو ناو می‌رسد که می‌توانند عملیات حالت پایا را در هر یک از مناطق مورد نظر (در اصل غرب اقیانوس آرام و خلیج فارس) اجرا کنند.

� انواع و تعداد اسکادران‌های نیمیتز�

به علاوه، تیپ‌های ناو هوایی، به حداکثر حدود 100 هواپیمای بال ثابت و چرخشی می‌بالد. برای مثال، «نیمیتز» معمولا حامل چهار اسکادران «هورنت» F/A-18 (دو اسکادران سوپر هورنت، دو اسکادران هورنت‌های قدیمی‌تر) ، یک اسکادران چشم شاهین (Hawkeye) E-2c، یک اسکادران EA-6B Prowler و دو اسکادران هلیکوپتر شاهین دریایی (Seehawk) MH-60، است. این یعنی حدود 150 جنگنده برای دو ناو، و سوپر هورنت‌های F/A-18E/F به شعاع حمله 530 مایلی (460 مایل دریایی) (وشعاع نسبتا کمتر برای شعاع نبردی) محدود شده، تقریبا 9000 پوند مهمات را حمل می‌کنند. شرایط هجوم طی زمان بحران، بر توان نیروی دریایی به شدت فشار آورده و از آنجا که ناوها به جایی حرکت داده می‌شوند که بیشترین نیاز را دارد، به کمبود متقابل در بخش‌های دیگر جهان می‌انجامد.

� خسارت بر پایگاه‌های خط مقدم، ضربه عمده‌ای بر قابلیت‌های هوایی کوتاه‌برد خواهد بود�

برای نیروی هوایی محدودیت‌های درون میدانی، مساله کوچکی است چرا که می‌تواند نیروها را آسان‌تر از پایگاه‌های زمینی دوباره فراهم کند. این امر پایداری قاطع طی جنگ را میسر کرده و البته پایگاه‌های زمینی به چرخ زدن در داخل و خارج از منطقه نبرد، نیازی ندارد. قابلیت‌های حمله دور برد نیروی هوایی ایالات متحده، توانایی آن‌ها جهت رسیدن از پایگاه‌های امن در ایالات متحده یا اروپا به هر نقطه از جهان را تضمین می‌کند، در حالی که شبکه نسبتا نیرومند پایگاه‌های جلو به این معنی است که تیپ‌های هوایی اعزامی می‌توانند به سرعت جمع شوند تا قابلیت‌های نیروی هوایی را نشان دهند. این کار مسلما به مشارکت مداوم با کشورهای متحد نیاز دارد تا دسترسی میسر شود و خسارت بر پایگاه‌های مهم جلو، ضربه عمده‌ای بر قابلیت‌های هوایی کوتاه‌برد، نظیر پشتیبانی تاکتیکی هوایی، خواهد بود. با این حال، چنین تغییراتی در محیط پایگاهی به ندرت ناگهانی است و می‌توان آن را با پیش‌بینی و برنامه‌ریزی تخفیف داد.

� هواپیماهای F-15 و F-16 در مقابل سیستم‌های پدافند هوایی منسجم، آسیب‌پذیر است�

مشکل بزرگ‌تر برای نیروی هوایی، ارقام است. با تنها 20 B-2 در جهان (کمتر از هر زمان) ، و فقط 185 F-22 پس از سقوط هفته پیش در فلوریدا، [هواپیماهای] رادارگریز و ضربتی دور برد، کالاهایی گرانبها هستند. تا زمانی که نسل بعدی بمب‌افکن ساخته شده و به کار افتد، بیش از یک دهه خواهد گذشت و خط زمانی F-35 همچنان طولانی می‌شود. در حالی که F-15 و F-16 های امروزی می‌تواند فضای هوای بر فراز ایران را کنترل کنند، بیش از پیش در مقابل سیستم‌های پدافند هوایی منسجم، آسیب‌پذیر خواهند شد.

� قابلیت نیروی هوایی ایالات متحده�

با این وجود، قابلیت زمینی نیروی هوایی ایالات متحده، نمایش وسیع قدرت در منطقه خلیج فارس و انعطاف‌پذیری ذاتی بیشتر از قابلیت‌های نیروی دریایی ارایه می‌کند. پایگاه‌های زمینی ممکن است سیار نباشد، اما حضور نیروی هوایی در خلیج [فارس] چشمگیر بوده و بعید است در زمان‌های بحران ناپدید شود. پایگاه‌های آن قابلیت تقریبا نامحدود تدارکات را میسر می‌کند؛ میدان‌های هوایی متعدد، انعطاف‌پذیری را میسر کرده و قابلیت‌های دور برد، دسترسی راهبردی از قاره ایالات متحده را تضمین می‌کند. این نگرانی وجود دارد که داشتن تنها یک ناو، حتی به طور موقت، در خلیج [فارس] ، توانایی ایالات متحده را جهت تاثیرگذاری در وقایع و حمله در صورت لزوم، تضعیف می‌کند.

انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم : انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانه‌های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای بازنشر می‌شود.