حرکت تئاتر دانشگاهی برخلاف جهت حرکت تئاتر حرفه‌ای
با تمام فراز و نشیب‌ها بالاخره روز جمعه جشنواره تئاتر دانشگاهی با داوری اولین نمایش بخش صحنه‌ای و همچنین اجرای نمایشی از لوران شتوان آلمانی آغاز به کار کرد.
به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، جدایی از حضور، رضایت و علاقه مخاطبان که اکثر آنان را دانشجویان تئاتر تشکیل می‌دهند، آن چیزی که در دو روز گذشته مشهود بود عدم حضور اساتید دانشگاه‌ها در جشنواره است. جشنواره‌ای که چهار ماه بیشتر از انتخاب دبیرش نمی‌گذرد، جشنواره‌ای که با مشکلات فراوان مالی مواجه است، جشنواره‌ای که متولیانش (وزارت علوم) کمترین توجه را به آن نمی‌کنند و به تعهدات خود عمل نکرده و یا بسیار دیرتر از موعد عمل کرده‌اند، به راستی به شکل معقول اداره می‌شود؟
با وجود تمام کم‌وکاستی‌ها که دیگر این روزها عادت شده است، حتی برخوردهای ناشایست با خبرنگاران حاضر در جشنواره، تنها نظم در برگزاری جشنواره و آثار تحسین‌برانگیز دانشجویان است که قدری از تلخی ناملایماتی می‌کاهد که همیشه بر تئاتر روا شده است. به راستی که تئاتر بخش عمده‌ای از فرهنگ را بر دوش می‌کشد، این روزها در جشنواره دانشگاهی چه تنها است. این در حالی است که عدم حضور اساتید و صاحب‌نظران نیز بر این تنهایی می‌افزاید. مگر دانشجویان تئاتر جز اساتید خود پشتیبانی هم دارند؟
آثار به نمایش درآمده تا به اینجا نویدبخش حرکت رو به جلوی دانشجویان است. تا به امروز 10 اثر از کارگردانان متفاوت در جشنواره به اجرا درآمده است. نمایشگاهی که بیشترشان قید و بندهای تئاتر کلاسیک و به اصطلاح خوش‌ساخت را دور ریخته و خود را درگیر فرم‌های انتزاعی و گاهی اوقات سخت کرده است (یک مساوی چهار)، نمایش‌هایی که دیالوگ به معنای گفتگو در آنها کمتر دیده می‌شود و نویسندگان تمام توان خویش را معطوف به استفاده‌هایی نو از زبان کردند (با - زی - با)، کمدی‌شان جدای از لوده‌بازی است (تلورانس)، نمایش‌هایی که با دادن کمترین حد اطلاعات به مخاطب ساخت معنی را کنار گذاشته و به ایجاد فضایی برای انتقال یک حس به تماشاگر روی آورده‌اند (قضیه). خوب یا بد شاهد آثاری هستیم که جریان تئاتر آوانگارد را به جلو هل می‌دهد.
نکته قابل توجه این است که بیشتر مخاطبان با رضایت از سالن خارج می‌شوند. حال در ادامه حرکت در وادی تئاتر حرفه‌ای چه بلایی بر سر این نگرش در تئاتر می‌آید که کارگردانان آثار این‌چنین در آن فضا به کمدی‌های سطح پایین و قواعد تئاتر در 2500 سال قبل پناه می‌آورند؛ به پرسشی تبدیل شده که احتمالاً جواب آن را باید قبل از همه در سلیقه مردم (حال اینکه سلیقه مردم را که می‌سازد خودش موضوع مهمی است که در حال حاضر مجالی برای بیانش نیست) و سپس در سیاستگذاری‌های وزارت فرهنگ و ارشاد و در نهایت رویکرد سالن‌های دولتی و خصوصی پیدا کرد.
گمار در افتتاحیه جشنواره گفت: آیندگان در مورد ما قضاوت خواهند کرد. هنوز برای قضاوت در مورد ابعاد مختلف جشنواره کمی زود است؛ اما با توجه به تمام بدقولی‌های وزارت علوم تا به اینجای کار جشنواره‌ای با سطح خوب را شاهد هستیم.
انتهای پیام/
